Хат дар натиҷаи ниёзмандӣ, алалхусус сурат гирифтани ташвишҳои рўзгордорӣ, хоҷагидорӣ,додугирифт, якдигарфаҳмӣ, робитаҳои одамон, қабилаҳо, давлатҳо ба вуҷуд омада, дар раванди инкишофёбии худ роҳи тўлониро тай намудааст. Одамони қадим дар ибтидои ин ҷидду ҷаҳдро аз сангчапартоӣ, гиреҳбандӣ, хатчаҳои мисли лиф ва баъдан сураткашӣ оғоз кардаанд. Ўсули сангчапартоӣ қисман ба тарзи ривоят омада
Зебунниссо Қутбиддинова-ҳамсари шодравон Лоиқ Шералӣ, шоири маҳбуб аз олам даргузашт. Писари шоир Диловар Шералӣ дар саҳифааш дар Фейсбук хабар дод. Вай навишт, ки ҷанозаи хонум Зебунниссо ҳоло дар роҳ ба самти Панҷекат аст ва ҷаноза имрӯз баъд аз зуҳр барпо мешавад. Худо биёмурзад муаллима Зебунниссо Қутбиддиноваро, ки умре дар мактаби рақами 54 ба номи Лоиқ Шералии пойтахт муаллмиӣ кард ва баъди марги устод Лоиқ як гӯшаро ба шоири маҳбуб ихтисос додаву онро ҳамарӯза бо маводҳои тозачоп дар бораи шоир нав мекард.
Шоири халқии Тоҷикистон Гулрухсор Сафӣ боре ба ин ҷониб гуфта буд: Агар Зебунниссо намебуд, Лоиқ Лоиқ намешуд.
Бо ҳимояти Муассисаи фарҳангии ЭКО китоби "Нома ва номанигорӣ дар "Шоҳнома"- навиштаи шодравон доктор Ҷурабек Назрӣ ва доктор Алӣ Муҳаммадии Хуросонӣ мунташир шуд. Ин китоб солҳои 1999 ва 2014 дар шаҳри Душанбе (бо хати кириллӣ) ва соли 2001 дар Теҳрон бо хати форсӣ чоп шудааст. Муаллифони китоб таъкид мекунанд, ки башар аз ҳамон ибтидо, ки соҳиби тафаккур, забон, хату савод ва коғазу давот гардид, барои
Аз чаман беш аст дар домаш парафшонӣ маро,
Ин парафшонӣ ба домаш бод арзонӣ маро.
Ту ба теғам рониву ман бо дуо мехонамат.
Бо чи мехонам турову бо чи меронӣ маро?!
Зулф аз хоки Эрон буд, дар соли 1321 вориди хоки Бухоро шуд. Ба воситаи яке аз аҳбоб ба камина шиносоӣ пайдо карда, ду байти болоро
Мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии ноҳияи Исмоили Сомонии пойтахт ҳамкорамон Ҳайдаралӣ Аюбов – сардори Маркази Конуни забони тоҷикӣ ва омӯзиши забонҳои хориҷиро ба сипоснома қадр кард.
Дар сипоснома омадааст: Аюбов Ҳайдаралӣ барои саҳми арзанда гузоштан дар баргузории озмуни “Фурӯғи субҳи доноӣ китоб аст”, ба ифтихори ҷашни 30-солагии Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон сарфароз гардонида мешавад.
Ҳамкорамон Ҳайдаралӣ Аюбовро ба ин қадршиносӣ самимона муборакбод мекунем.
Муаррихи маъруф Масъудӣ дар «Муруҷ-аз-заҳаб» доир ба ҳамин масъала чунин меорад : «авом китоби Зардуштро «замзама»меноманд ва дар байни шуаро ҳам мурғони хушовоз ба «зандхон» ё «зандбоф» маъруф буданд».
Дар оини зардуштӣ нақши шунавандаи ғайрифаолро (яъне нафаре, ки танҳо ба гӯш андохтани Замзама фарогир аст) зери танқид қарор медоданд, яъне тибқи дастури мӯбадон, мебоист, ки ҳамаи пайравони ин мазҳаб худашон низ бо овози баланд готҳоро сароянд. Дар аксари кулли маъхазҳо ин расмро «замзамахонӣ номидаанд, аммо бояд зикр намуд, ки Замзама ё замзамахонӣ– ин расми бо лабони пӯшида бо овози «ҳм..»(садо дар ин ҳолат танҳо аз димоғ хориҷ мешавад)
