Адабиёти ҷаҳон

“Тифлакон кай шино карда меоянд?”

  Нависандае, ки инак, мехоҳам ба хонандаи арҷманд ва ниҳоят гиромии тоҷик муаррифӣ ва чанде аз асарҳои ба назари банда ҷолибу хонданибоби онро пешниҳод намоям, ҳаёти рангину аз лиҳози адабӣ нотакрор ва намунаи ибратро паси сар кардааст.

  Тэру Миямото 6 марти соли 1947 дар ш. Кобе ба дунё омадааст. Тавре мунаққидони адабӣ менависанд, ӯ дар як замон дар қатори  нависандагони номӣ, аз қабили Рю Мураками ва Кэндзи Накагава рӯйи мавҷҳои “насри ҷадиди ҷопонӣ” ба адабиёт ворид шудааст. Вале агар номи ду нафари охир дар Русия вирди забонҳо шуда бошад, шахсияти Тэру Миямото ба доираи маҳдуди мардум шинос буд. Сабабаш, пеш аз ҳама, дар он аст, ки асарҳои ӯ дар ибтидо ба забони русӣ тарҷума нагардида буданд. Ҳамчунин

Оташаки гумроҳ

Китобест аз нависандаи суннатгарову анъанапарасти Ҷопон, тарафдори урфу одатҳои миллӣ Тэтсуо Миура. Адиби маъруф масъалаҳои муҳими рўз, ки тамоми аҳли Ҷопони даҳсолаи охири асри гузаштаро ба ташвиш оварда буданд, ба миён мегузорад. Оқибатҳои талхи ҷанги дуюми ҷаҳон, аз байн рафтан ё паст шудани деҳоти патриархалӣ, танҳоии одам дар олами сармоя ва ғайра мавзуъҳои асосии новеллаҳои ў ба шумор мераванд.

Эҷоди нависандаи закӣ ва хушзавқи ҷопонӣ воқеӣ буда, мағз андар мағзи он омехтаи фикру андешаҳои инсондўстию одампарастӣ мебошад. Хусусияти нотакрор ё фарқкунандаи