Ба ин матлаб чизе афзудем, ки дар охир оварда мешавад. Боқӣ суҳбат ба таври комил аз “Садои мардум” гирифта шуд. Ҷӯрахон Обидпур аз чеҳраҳои мондагори санъати кишвар аст. Муаллифи китобҳои “Рубоби қошғарӣ», «Чаманоро» «Савтҳои Борбадӣ», «Мактаби омӯзиши чанг» бо ҳаммуалифии Ш. Ҳоҷиев «Шеър оҳанг аст», «Ману тарона», «Суруд ва мусиқӣ», «Ритмикаи ашъори устод Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ», «Сурудҳо», «Шодии дил» ва ғайра.
Инак он мусоҳиба:
Донишманди шинохтаи кимиё, ки дар тиб ҳам маъруфият пайдо кардааст. Яке аз муваффақтарин олимони соҳа дар даҳаи аввал ва дуюми асри ХХI аст. Ғуломқадир Бобизода (бобиев Ғуломқодир Муккамолович) 17 марти соли 1960 дар деҳаи Навободи Холмуродии ноҳияи Ваҳдат, дар хонаводаи коргар дида ба олам кушодааст. Таҳсили ибтидоиро дар мактаби деҳа гирифтааст. Вай он замон дар мактаб як хонандаи закӣ маҳсуб меёфт ва ҳарчанд ҳамаи фанҳоро хуб медонист, вале ба кимиё алоқамандии бештар дошт.
Дар арафаи Наврўзи хуҷастапай устод Маҳмадшариф Каримов-як тан аз китобшиносони варзида ва собиқадори Китобхонаи миллӣ зодрӯз дорад. Устод Муҳаммадшариф Каримов аз зумраи касонест, ки умре китобдорӣ кардаву дар ин соҳа пажӯҳишҳои арзишмандеро анҷом додааст. Бо баҳонаи зодрӯз аз роҳи тайкардаи ӯ мехоҳем ёд кунем.
Сардори Маркази такмили ихтисос Каримов Маҳмадшариф Мусоевич, мутаваллиди соли 17.03.1957, хатмкардаи факултети китобдории Донишкадаи давлати фарҳанг ва санъати Тоҷикстон ба номи Мирзо Турсунзода – китобшиноси дараҷаи олӣ.
Бо дастгирии Вазорати маориф ва илми Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Донишгоҳи Техникии Тоҷикистон ба номи Академик М. С. Осимӣ рӯзҳои 13-14 марти соли 2020 конрфонси байналмилалии илмӣ-амалии таҳти унвони «Полиграфия: ҳолат ва рушди дурнамои он» дар баргузор гардид.
Дар конфронси мазкур тамоми олимону муҳақиққону дониҷуёни кишварҳои ИДМ ширкат варзиданд ва суханронӣ намуданд.
Ба китобхонаи миллӣ 32 нусха китоб аз нашриётҳои мухталифи Ҷумҳурии Ӯзбекистон тақдим шуд. Акнун хонандагони ӯзбекзабони мо имкон доранд бо як силсила китобҳо ба забони ӯзбекӣ, ки бахше бо ҳуруфи лотинӣ ва бахши дигар бо ҳуруфи крилӣ чоп шудаанд, ошно шаванд ва онҳоро дар толорҳои хониши Китобхонаи миллӣ мутолиа намоянд.
Бо фарорасии баҳори нозанин чанд рўзи охир кишвари зебоманзари моро як руҳияи баланди ифтихору сарфарозӣ аз истиқболи ҷашни бузурги аҷдодӣ – Наврўзи оламафрўз фаро гирифтааст ва аз ҳар гўшаю канор, ҳар хонадони соҳибиқболи он садои ин ҷашни зиндагисоз ҳамҷуриву ҳамнавоӣ доранд, ба гўш мерасад. Воқеан, Наврўз ба ҳама шодиву хурсандиҳо шоиставу арзанда аст, зеро бузургони мо фармуданд, ки «Ҳар кас талаби Наврўз кунад, ба хуррамиву ободӣ ва шодиву
