Мавҷуди лоиқи тафаккури – инсон ягона офаридаи табиат мебошад, ки таҷрибаи гузаштаро метавонад омўзад, аз насл ба насл расонад, ба инобат гирад ва аз он самаранок истифода намояд, то аз иштибоҳоти таърихӣ худ ва миллати хешро эмин нигоҳ дорад.
Дар ин самт муҳити маънавӣ, аллбата нақши ҳаётан муҳим мебозад. Тасаввуроти аслӣ дар бораи бунёди Ватан, Миллат, Давлати миллӣ дар заминаи ҳамин навъ дарки олам- орзуи мансубият
Ҳар қадар дар бораи фосидии ахлоқи ҷомеа, заъфи равонӣ, дониши коста, фарҳанги пасти муносибати ҷомеа андешидам, боз сабаби онро дар кам хондан дидам.
Ҳар қадар хостам ба умқи ин нукта фурӯ равам, ки чаро мо пешрафт надорем, боз ҳам дар он ёфтам, ки китоб кам мехонем. На танҳо фарзандонамон, балки худи мо.
Агар мо китобхон бошем, метавонем фарзандонро таблиғ кунем. Вале вақте худ
Фахриддини Розӣ яке аз мутафаккирони маъруфест, ки дар оғози марҳилаи сеюми инкишофи илми калом зиставу фаъолият кардааст. Дар бисёре аз сарчашмаҳои таърихӣ, олимону муаррихон ўро ҳамчун мутакаллими варзида ва идомадиҳандаи роҳу равиши Муҳаммади Ғазолӣ васф кардаанд. Аксари муаррихону муҳаққиқон дар бораи ин, ки Фахриддини Розӣ мутакаллим аст ё файласуф, сухан гуфтаву андешаҳои худро баён доштаанд. Донишманди эронӣ Муртазо Мутаҳҳарӣ дар бораи Фахруддини Розӣ чунин гуфтааст: «…ҳам фақеҳ буд, ҳам мутакаллим ва ҳам муфассир ва ҳам файласуф ва ҳам пизишк ва ҳам хатиб…Дар айни ин, ки дар афкори фалосифа ворид аст ва таълимоти гаронбаҳо дар фалсафа дорад, тарзи тафаккураш тафаккури каломӣ аст на фалсафӣ ва сахт бар фалосифа метозад ва дар
Равандҳои хизматрасонии библиографӣ ба истифодабарандагон дар собиқ Китобхонаи миллии Тоҷикистон ба номи Абулқосим Фирдавсӣ бо самтҳои афзалияти худ ба шакли анъанавӣ амалӣ мегардид. Баъди ба фаъолият шурўъ намудани Муассисаи давлатии Китобхонаи миллии Тоҷикистон (аз 20 марти 2012) ин шакли фаъолият самтҳои худро васеъ намуд. Акнун дар раванди фаъолияти хизматрасони маълумотдиҳии библиографӣ самтҳои анъанавӣ қадамҳои
Номаи хонанда
Ман ба фосила аз пойтахт дуртарам ва имконе надорам ҳар рӯз ба шаҳр равам ва аз Китобхонаи миллӣ истифода кунам. Албатта, ман узви ин китобхона ҳастам ва сари чанд вақт меравам. Бароям хеле осон даст медиҳад, ки адабиёти дилхоҳамро зуд пайдо ва мутолиа намоям. Аммо на ҳамеша чунин имкон дорам: кори хона, корхона, зиндагӣ...
Тоҷикистон чун кишвари куҳсор аз ҷиҳати захираҳои табиӣ бой мебошад. Дар водиҳо ва куҳҳои сар ба фалак кашидаи ин диёри зебоманзар боигариҳои зиёд зери он нуҳуфтаанд. Ҳудуди имрўзаи Тоҷикистон дар самти омўзиши ҷисмҳои куҳӣ борҳо аз ҷониби олимон ва татқиқотчиёни ватанию хориҷӣ дар даврони шўравӣ мавриди таҳқиқ қарор гирифтааст. Яке аз чунин омўзишҳо солҳои 1932 то 1935 дар ҳудуди Осиёи Миёна аз ҷумла дар қатор куҳҳо ва
