Тибқи ҳисоботи омории ЮНЕСКО дар ду ҳафта як забон аз байн меравад ва аз 6000 забони рўйи замин то охири асри 21 нисфи он нобуд хоҳад шуд.
Баъд аз зуҳри имрӯз, 17-уми феврал бо ибтикори Маркази Конуни забони тоҷикӣ ва омўзиши забонҳои хориҷии Китобхонаи миллии Тоҷикистон ҳамоиши илмӣ ба муносибати Рўзи ҷаҳонии забони модарӣ доир гардид. Ҳамоишро Директори Китобхонаи миллии Тоҷикистон профессор

Таҳлилгари Маркази тадқиқоти стратегии назди Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон мегӯяд, “таҷрубаи мубориза бо терроризм нишон додааст, ки хатарноктарин навъи терроризм – терроризми динӣ ба шумор меравад”.
Имрӯз, 17 –уми феврал бо ташаббуси Маркази иттилооти ҳуқуқӣ ва Ташкилоти ибтидоии “Китобдор”–и Ҳизби Халқии Демократии Тоҷикистон мизи мудаввар таҳти унвони “Вазъи

Китоб сарчашмаи дониш аст ва ба ин шаке нест. Он ба мукаммал шудани љаҳонбинии шахс, хусусан ҳоло, ки техника ва технология рӯ ба рушди босубот овардааст, китоб нақши бузургтар мебозад. Хоса дар илмҳои техникиву дақиқ. Ва Китобхонаи миллӣ низ шуъбае бо ин ном дорад: яъне адабиёти техникӣ ва илмҳои дақиқ.
Адабиёти ин шуъба фаротар аз доираи давру замон аст. Дар ин шуъба китобҳо аз солҳои 50 ва 60-и асри гузашта нигоҳдорӣ мешаванд. Албатта, иддае аз ин китобҳо замони худро сипарӣ кардаанд ва ҳоло шояд

Нўъмон  Розиқ 9-уми майи  соли 1927 дар деҳаи  Симиганҷи ноҳияи  Кофарниҳон (ҳоло Ваҳдат) ба дунё омадааст. Мактаби миёнаро соли 1942  хатм  кард.  Соли  1958  таҳсили  Донишгоҳи  омўзгории  шаҳри  Душанберо ба  поён  расонд  ва чанде  муаллимӣ кард.
Дар идораҳои давлатӣ хидмат кард, муовини раиси  Кумитаи  иҷроияи ноҳия,  раиси  колхози  “Ленинград”- и ноҳия буд.  Аз соли  1971 муҳаррири рўзномаи  ноҳиявии “Коммуна”

Чунин номида шуд конфронси  илмӣ-оммавии Маркази «Тоҷикшиносӣ»-и Китбхонаи миллӣ, ки баъди зуҳри дирӯз, 15-уми феврал бо ширкати ҷамъе аз донишмандон, донишҷӯён ва пажуҳишгарон баргузор шуд.
Гадобек Маҳмудов, муовини Директори Китобхонаи миллии Тоҷикистон дар суханони ифтитоҳии худ мухтасар дар бораи  нақши ховаршиносон дар шинохти миллати тоҷик ҳарф зад. Вай зимни суханронии худ аз дастовардҳои

Дар бораи ин афрод бояд навишт. Ҳаддиақал мо чунин фикр мекунем. Инҳо касоне ҳастанд, ки бо вуҷуди мушкилоти ҷисмонӣ равони пок ва қалби пуртапиш доранд.
Инҳо, ки аз қисмат бо нуқси модарзодӣ ба дунё омадаанд ва ё дар тӯли зиндагӣ бар асари ин ё он беморӣ, иштибоҳи табибон ё садамаҳо аз ин ё он узви бадан маҳрум шудаанд, боз ҳам дилгарманд ва ба ояндаи нек бовар доранд.
Ин афрод мисли дигарон издивоҷ мекунанд, хона