- Эй фарзанди Одам, ман Вайбери ҳамадону ҳамахону ҳамабинам, ки аз зеҳну хираду дониши ту зода шудам, бо гузашти вақт, тавоною озода шудам, туро ҳамеша хушрӯзӣ мебахшам. Ҳаргоҳе ки туро овораю саргарми худ мебинам, хушҳолам, вале, эй Одам, ту бо ин шуғлат ба чӣ нокомиҳо расидаӣ, намефаҳмӣ ва ин шикаст ба ман тобу тавон мебахшад.

 Дар шуъбаи кўдакон ва наврасон маҳфили «Дастони моҳир» гузашт, ки бачаҳо  дар бораи офтобпараст суҳбат карданд ва расми онро кашиданду аз коғазҳо сохтанд. Аввал муаллима чун ҳамеша ба бачаҳо дар бораи офтобпараст ва хосиятҳои он, таърихи пайдоиш ва фоидаи он барои инсон нақл кард.  Ӯ аз ҷумла гуфт, ки офтобпарасте, ки бо нурии менералии дар таркибаш кадмий дошта  парвариш карда шудааст, ба саломатӣ зарари калон дорад. Зеро микдори ками кадмий  хусусияти паст кардани иммунитет ва суст кардани кори гурдаро доро мебошад.

Аз ҷумлаи очекрнависони маъруфи кишвар аст. Ҳикояҳои хуб ҳам хеле зиёд навиштааст, вале бештар илҳои публистистика ва очерк доштааст. Марди зариф аст, ба ҳаддест, ки кас дар суҳбаташ соатҳо низ нишинад, хастагӣ ҳисс намекунад. Марҳум Имомназар Холназар (журналист ва ҳаҷвнигори муваффақи тоҷик) хушгӯиҳои ӯро дар китобаш ҷо додааст, ки дар фурсати муносиб намунаҳо аз онро ин ҷо мекорем. Раҷаб Мардон 3 июли соли 1940 дар деҳаи Халқаёри ноҳияи Ховалинги вилояти Хатлон таваллуд ёфтааст. Соли 1957 мактаби миёнаи рақами 4 шаҳри Кўлоб ва соли 1962 факултаи филологияи Донишгоҳи давлатии Тоҷикистонро ба итмом расонд.

“Солномаи матбуоти Ҷумҳурии Тоҷикистон”, ки охири соли гузашта чоп шуда буд, аслан як феҳристи библиографист. Тавре дар муаррифии он омада: “Феҳристи библиографии навбатӣ – «Солномаи матбуоти Ҷумҳурии Тоҷикистон» роҷеъ ба нашри китобу маҷалла, рўзнома ва дигар маводи чопии дар семоҳаи сеюми соли 2018 дар ҷумҳурӣ батабърасида маълумот медиҳад”.

Мақсади асосии он саривақт ба хонандагон расонидани иттилоот дар бораи нашри китобу ҷузва ва матбуоти даврии тозанашр мебошад. Солнома аз фаслҳо:

 Беҳтарин лаҳзаҳои ҳаёти инсон шояд дар оғўши модар будан бошад. Заҳматҳои бехобию ба по рост монда, раҳгардон карданро аз фарзандони худ мебинему ба ёд меорем, ки модарони мо барои «паррончак» кардани мо чи азобҳоеро пушти сар карда будаанд. Барои ҳамаи инсонҳо модар қадру қимати баланд дорад, якеро аз дигаре боло гузоштан мумкин нест. Вале ман ин чанд варақеро, ки менависам, ҳамчун хуморие ёди модар дорад, ки дигарон низ ба модари худ доранд. Қадршиносӣ кардан аз заҳмату меҳрубониҳои модар фарзу қарз барои фарзанд аст.

“Менеҷменти сифат” воситаи таълимӣ барои донишҷуёни ихтисосҳои факултетҳои иқтисодӣ буда, мувофиқ ба стандарти давлатӣ ва нақшаи таълимии амалкунанда барои ихтисосҳои иқтисодӣ таҳия гардидааст.  Муаллифон талош кардаанд 16 мавзӯъи дар доираи менеҷменти сифат бо ҳам иртиботдоштаро мавриди омӯзиш ва таҳлил қарор диҳанд. Дар сарсухан мехонем:

 Системаи менеҷменти сифат – як ҷузъи идоракунии системаи идоракунии ташкилот мебошад. Сифат – ин категорияи васеъ, мураккаб ва универсалӣ буда, паҳлуҳои зиёди махсус ва гуногун  мебошад. Дар вобастагӣ аз мақсади истифодабарӣ ва муоинаи