Дилбар Умарова аз ҷумлаи ҳунармандонест, ки миёни мардум маъруфияти хос дорад. Дар суҳбате гуфтааст, ки ӯ бе театр вай ҳеҷ аст. “Театр ба ман нон дод, ном дод, машҳур кард. Шумо ҳам агар театр намебуд, ба назди Дилбар Умарова намеомадед ва ҳатто намедонистед, ки дар дунё зане ҳаст бо ҳамин ном. Дар зиндагии ман театр аз ҳама мавқеи муҳимро ишғол мекунад. Мешавад гӯям, ки театр саҷдагоҳи ман аст. Ман бе театр наметавонам”.     

    Оре, Дилбар Умарова бештар ҳунарманди театр аст, то ки ҳунарманди синемо бошад. Дилбар Умарова

   Як гурўҳ кормандони Китобхона бо роҳбарии муовини директор Гадобек Маҳмудов, ҳамчунин сардори Маркази такмили ихтисос Маҳмадшариф Каримов, сардори шуъбаи хизматрасонӣ ба маъюбон Мавзуна Орумбекова, муовини сардори шуъбаи АРКИ  Самандар Ниёзов ва сармутахассиси шуъбаи библиографияи миллӣ Зафар Ғолибов бо мақсади расонидани ёрии амалии методӣ ба китобхонаҳои давлатию -оммавии шаҳри Хоруғ ва ноҳияҳои Шуғнон, Роштқалъа ва 

   Назри Яздонӣ – Шоири халқии Тоҷикистон дирӯз ба синни мубораки 70 қадам гузошт. Олим, шоир, журналист, пулистист, таҳлигар, мутарҷим...ва даҳҳо ҳунари дигар дорад. Хеле инсони хоксор ва дониш манди воқеъист. Китобҳои зиёд дорад, таълифоташ ба абонҳои зиёде тарҷумаву нашр шудаанд. Дар сомнаи Иттифоқи нависандагон дар борааш мехонем:

    НАЗРИ ЯЗДОНӢ (Раҳматуллоев Назрулло) 18 августи соли 1949 дар ноҳияи Сангвори Вахё (ҳозира Тавилдара) таваллуд шудааст. Хонадонашон соли 1953 ба ноҳияи Сталинобод (Рӯдакии ҳозира) кӯчида, дар деҳаи Маҳмадшоҳ маскун шудааст. Таҳсилоти ибтидоӣ ва миёнаро дар ҳамин ҷой (деҳаи

    Китобҳои зиёдаш ба табъ расидаанд, ки муҳимтаринашон «Субҳи баҳор» (1964), «Асрори як мактуб» (1965), «Ҷавониро месароям» (1970), «Гунбади сеҳрнок» (1974), «Суруди зиндагӣ» (1976), «Хандаи бахт» (1979), «Хандаи иқбол» (1981), «Хатои охирин» (1984) ва ғайра мебошанд.

  БУРҲОН ФАРРУХ (Маҳкамов Бурҳон) 10 августи соли 1929 дар деҳаи Саримазори ноҳияи Конибодом зода шудааст. Соли 1948 факултаи таъриху филологияи Донишкадаи давлатии омӯзгории Хуҷандро хатм кардааст. Чанде дар омӯзишгоҳ ва мактабҳои зодгоҳаш дарси забон ва адабиёт гуфтааст.Солҳои 1950-1953 дар хизмати ҳарбӣ будааст. Баъдан дар созмонҳои ҳизбӣ  

   Агар Муҳиддин Фарҳат зинда мебуд, имсол ба 95 қадам мегузошт. Вале марги бемаҳал 35 сол пеш ӯро аз ҷамъи мо рабуд. Шоири озода, достонсарои беҳамто, мутарҷими борикназар, ки як бахши муҳими ҳаёти ҷавониашро дар ҷабҳаи ҷанг алайҳи гитлерчиёни ғоратгар гузаронидаву дар озодсозии шаҳру рустоҳои зиёде ширкат кардааст, ҳамоно яке аз маҳбубтарин қаламкашони кишвар аст. Дар сомонаи Иттифоқи Нависандагони Тоҷикисон дар бораи ӯ мехонем:

   МУҲИДДИН ФАРҲАТ (Ҳасанов Муҳиддин) 7 августи соли 1924 дар деҳаи Хоҷанайсавори ноҳияи Хуҷанд

   Ҳар миллат бо доштани таърих, тамаддун, фарҳанг ва сарзамини худ метавонад як давлати абаркудрат ва поянда ташкил намояд. Фарҳанг асоси шинохти миллат ва давлат аст. Халқи тоҷик ҳамчун як шохаи ориёнои бузург бо доштани фарҳаги хоси худ, ҳамеша суннатҳои аҷдодии худро эҳтиром ва нигоҳ медорад. Фарҳанг аз калимаи лотини «cultura» гирифта шуда маънои тарбия, омӯзиш, тараққиёти рафторро дорад.

   Калимаи «Фарҳанг» маънои васеъ дорад.