Гоҳе  мебинам, ки  қалам  дар  дасти  навомўзи  Аниса  мелағжад ва  ў  аз  вазн  берун  меравад  мисли   дарёчаи   шодоби  баҳорӣ, ки  соҳилҳоро ғабс кардааст. Гоҳо ў аз қолабу қавоиди шеър хориҷ мешавад, аммо муҳаббаташ  лағжанда   нест, андешаҳояш  бемаҷрову  камрабту  сустмантиқ  нестанд, пиндору  ормонаш  чун  мусавараи  комили  зебост, ки  нуқсе   натавон  ёфт. Ў ҷое  мегўяд, ки:

                                 Баҳри  навори  хати  филми  ҳаёт  

Ба ёди он шабе уфтодам, ки мехостӣ маро ба хонаамон бирасонӣ. Ҳамин ки ба дари хона расидем, гуфтам: намегузорам танҳо баргардӣ. Ва вақте туро ба наздики манзилат расондам, ту гуфтӣ: саҳеҳ нест, ки як духтар дар ин дили шаб танҳо биравад.

Номаи ошиқонаи Сураё

Рӯзе устод Шаҳриёр (шоири маъруфи Эрон) номае 

Маҳфили «Дастони моҳир”-и шуъбаи кўдакон ва наврасон ба мавзуи “Гулҳои Душанбе” бахшида шуд ва ҳадаф сохтани гул буд.  Гул гуфта навдаи кутоҳу шаклдигаркардаро меноманд, ки барои афзоиши тухм хизмат мекунад. Одатан пояи асоси ё паҳлуи бо гул ба итмом мерасад. Ҳар гул аз муғчагул инкишоф меёбад. Қисми поягии гул агар гулпоя ва гулбандро дарбар гирад, косабарг, гулбарг ва тухмдон аз баргҳои шаклдигаркарда ба вуҷуд омадаанд. Дар маркази гул тухмдон чойгир аст. 

Китоб як рукни муҳими тамаддуни башарӣ ва ҷузъи ҷудонопазири зиндагии инсон аст. Аз ин ҷост, ки мардуми олам бо арзи эҳтиром ба ганҷинаи маънавии ниёгон китобҳоро дар хазинаҳои миллии хеш нигохдорӣ мекунанд, то ин ки наслҳои имрўза ва оянда аз онҳо барои рушду камолоти маънавии худ истифода баранд. Ва беҳуда нест, ки китобхонаҳои бузург ва номдори олам боиси ифтихори тамоми инсоният ба шумор мераванд.

Эмомалӣ Раҳмон  

Яке аз нишони розомезе, ки дар ҳунари гулдўзии минтақаи Кўлоб ё дар ҷўробҳои бадахшӣ дида мешавад, рамзи  чалипост, ки  гардунаи Меҳр низ гўянд. Ин нишони розомез дар рўи матоъ, тоқӣ ё ҷўробу, кандакориҳо тасвир меёбад. Он як навъ аломати рамзӣ буда, аз давраи қадим то имрўз истифода мешавад. Ба ин навъи нақш бештар ҳунармандони мардумӣ таваҷҷуи зиёд доранд. Дар байни мо тоҷикон анъанае вуҷуд дошт, ки тасвири чалипои шикаста – свастика ё гардунаи Меҳрро 

Адабгуфторӣ яке азфазилатҳои фарҳанги сухан аст. Риояи меъёрҳои забони адабӣ дар гуфтор на фақат аз дараҷаи таҳсилоти шахс гувоҳӣ медиҳад, балки сухани вайро ҷаззоб, ширадор ва муассир мегардонад. Мутаассифона, дар муошират, дар суҳбатҳои расмию ғайрирасмӣ бисёр вақт нисбат ба меъёрҳои забони адабӣ нописандӣ зоҳир мешавад, ҳатто дар байни зиёиён ва роҳбарон шахсоне кам нестанд, ки огоҳона бо лаҳҷаи маҳалли худ суҳбат мекунанд.