Чунин ном дошат мизи мудаввар, ки баъд аз зуҳри имрӯз бо ширкати ҷамъе аз донишмандон, пажуҳишгарон дар Китобхонаи миллии Тоҷикистон баргузор гардид.
Дар нишаст зиёда аз 60 нафар мутахассисону донишҷўён, намояндагони Дастгоҳи иҷроияи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Вазорати маориф ва илм, Академияи илмҳо, Институти забон ва адабиёти ба номи Абуабдуллоҳи Рўдакӣ,
Дар бораи китоб зиёд гуфтанду мегӯем ва боз хоҳанд гуфт. Гулчине аз фармудаҳои бузургонро меорем ва ин фармудаҳо идомадоранд. Дар бораи китоб ҳар қадар гӯем, боз кам аст.
ХХХ ХХХ ХХХ
«Ман китобро чун гул мебўям, чун шахси меҳрубонтарин дар оғӯш мегирам ва чун сўҳбатнигори вафодортарин дўст
Ҳангоме ки ба ҳаёту фаъолияти бархе аз шахсиятҳои барҷастаи фарҳангии тоҷик шинос мешавем, шоҳиди он мегардем, ки на танҳо тавассути осори безаволашон дар рушди забони миллати хеш ҳиссагузор гардидаанд, балки бо роҳи тайкардаи эҷодӣ, рўзгор ва зиндагиномаи хеш дар дилу дидаи ин халқи фарҳангдўст ҷой гирифтаанд.
Дар ҳақиқат, устоде, ки донишҷўро ба
Ҳафтаи гузашта дар матбуоти кишвар силсилаи зиёди хабару мақолаҳои ҷолибу хонданӣ аз ҳаёти фарҳангии мамлакат интишор ёфтанд. Навидҳо аз баргузории Рӯзҳои фарҳангии Тоҷикистон дар Ӯзбекистон “Насими дӯстӣ”, “Ансанбли фолклории Помир эҳё шуд”, “Ҳунар беҳтар аз симу зар” аз ҷараёни намоиши ҳунарҳои мардумӣ дар Маркази Исмоилияи шаҳри Душанбе дар рӯзномаи “Баҳори Аҷам” нашр
Асари мазкур қимати баланди илмӣ дошта, асосан дар се мавзўъ: «Ривоятҳои таърихӣ», «Боқимондаҳои пешинаи сохти ҷамъиятӣ» ва «Урфу одат, расму таомул ва эътиқод» баҳс мекунад. Дар қисмати охири ин китоб ҷадвале мавҷуд аст, ки номҳои ҳамонвақтаи деҳаҳои ноҳияҳои Ишкошиму Вахон оварда мешаванд. Инчунин, муаллифони асар барои исботи ақидаҳои хеш расмҳоеро овардаанд, ки ҳаёту фаъолият, тарзи зиндагонӣ ва сарулибоси
Шоир, адабиётшинос ва мунаққид. Шахсе, ки тавонистааст ҳам шеър нақд кунад, ҳам шеър нависад ва ҳам шеъри гузаштагонро ба имрӯзиён муаррифӣ созад.
Алӣ Муҳаммадии Хуросонӣ 29 октябри соли 1950 дар деҳаи Нигноти ноҳияи Панҷакенти вилояти Суғд ба дунё омадааст. Адабиётшинос ва шоири тоҷик. ДДМТ- ро хатм кардааст.
Дар бораи Абуҳомиди Ғазолӣ сухан гуфтан чандон осон нест. Олими забардаст, донишманду фақеҳ ва шахсиятест омӯхта, файласуфест борикназар, муҳаққиқест пурдон. Вай соли 1058 дар шаҳри Тӯси Эрон таваллуд шудааст. Мутакаллим, фақеҳ ва сўфии форс-тоҷик буд. Илмҳои замонашро дар Гургон ва мадрасаи «Низомия» -и Нишопур назди Абдулмаолии Ҷувайнӣ солҳои 1028-1085 омўхтааст.
Солҳои 1091-1095 мударриси мадрасаи «Низомия»-и Бағдод буд ва ба унвони «ҳуҷҷат –ул- ислом» ноил гардид. Соли 1095 Ғазолӣ Бағдодро тарк карда, қариб 10 сол дар Шом, Фаластин ва Ҳиҷоз зист. Муҳимтарин асарҳояш дар ҳамин солҳо таълиф шудаанд. Соли 1105 ба Нишопур баргашта муддате дар мадрасаи «Низомия» дарс гуфт. Сипас ба зодгоҳаш омада хонақоҳ барпо кард ва то охири умр дар он ҷо ҳаёти сўфиёна ба сар бурд.
Дар бораи ин донишманди варзида ва ин шахсияти наҷиб хеле мебояд гуфт. Инсоне, ки тамоми умр бори заҳмати фарҳангу таҳлили таърихи фарҳанги миллиро кашид. Ва аз дунё замоне реҳлат кард, ки ба сони як китобхонаи бузург аз худ китобу мақолоти хонданӣ барои наслҳо боқӣ гузошт. Ҳаққо, ки устод Шакурӣ ҳузури физикии худро дар ҷомеа қатъ кард, вале асарҳои ӯ, пажуҳишҳои мондагораш боз даҳсолаҳову садсолаҳо барои худшиносии миллӣ хидмат хоҳанд кард.
Дар муаррифии Иттифоқи нависандагони кишвар, ки устоди шодравон аз соли 1956 узвияти онро дошт, омада:
МУҲАМАДҶОН ШАКУРӢ 30 октябри соли 1926 дар Бухоро, дар
