Чун анъана субҳи имрӯз, панҷшанбе дар Шубаи кўдакон ва наврасон маҳфили эҷодии «Дастони моҳир» баргузор гашт. Мавзуъ тасвири гурба аз назари атфол буд ва дар он хонандагони фаъоли шуъба ширкат карданд.
Мураббӣ дар оғоз мавзуъ ва ҳадафи онро шарҳ дод ва барои он ки бачаҳо тасаввури бештар ҳосил кунанд, аз филмҳои ҳунарии машҳуре чун «Том ва Ҷеррӣ», «Хонаи гурбача» ёдовар шуд. Ин
Омилҳои афзоиши теъдоди хонандагон дар толорҳои хониши Китобхонаи миллӣ ва узвият дар китобхона. Ин буд мухтасари суҳбати мо сардори Шуъбаи хизматрасонӣ ба муштариёни Китобхонаи миллӣ Некрӯз Мансуров
- Дар мавриди омадурафти хонандагон ба Китобхонаи миллӣ, хусусан аз шуъбаи хизматрасонӣ ба муштариён чӣ гуфта
Алочабофӣ дар Феҳристи миллии фарҳанги ғайримоддӣ дар бахши касбу ҳунарҳо таҳти рақами Е037 бақайд гирифта шудааст.
Алочабофӣ дар бисёр шаҳрҳои тоҷикнишини Осиёи Марказӣ, аз ҷумла дар Хуҷанд, Самарқанд, Бухоро, Ҳисор (Қаратоғ), Кўлоб ва дигар шаҳрҳо маълум буд. Дар Осиёи Марказӣ алоча ба номҳои зебак, фарангӣ ва абрешимӣ маълум аст. Алочае, ки тору пудаш аз ресмони маҳаллӣ таҳия мешуд, зебак ном дошт. Алочае, ки аз ресмони аврупоӣ бофта мешуд, фарангӣ ва оне, ки аз абрешиму ресмон буд – алочаи абрешимӣ номида мешуд. Алоча матои раҳдори рангоранг ва дорои нақшу нигори мураккабу реза мебошад. Нақши алоча аз роҳҳои ҳаррангаи қабуд, сабз, сиёҳ, сурх ва зард таркиб меёбад. Нақшҳои он «миттӣ», «мушку зафар»
