«Тоҷикон ва ўзбекҳо ҳамеша ба таҳкими риштаҳои дўстию бародарӣ кўшиш мекарданд ва садоқати худро ба ин арзишҳо собит намуданд. Намунаи возеҳи ин гуфтаҳо муносибатҳои дўстона ва бародаронаи Мавлоно Абдураҳмони Ҷомӣ ва Мир Алишер Навоӣ мебошад. Мо бояд барои халқҳоямон фазои дўстию самимияти ва ҳамдигарфаҳмию ҳамкориро, тавре дар
Насри ӯзбек дар давоми сад соли охир на танҳо дар хиттаи Осиёи Миёна ҳамчунин дар миқёси ҷаҳонӣ шинохта шудааст. Дар пешрафти он бештар аз чаҳорсад нафар адиб бо осори каму беши худ саҳм гузоштаанд. Дар канори ҳикояҳо даҳҳо қиссаю романҳои ӯзбекӣ ба забонҳои гуногун тарҷума шуда дастраси дӯстдорони адабиёт гардидаанд. Аз ҷумла, хонандаи тоҷик низ бо беҳтарин намунаҳои насрии ӯзбек ошно аст.
Ин китоб бо саъю эҳтимоми адиб ва мутарҷими нозукбин Юнуси Имомназар фароҳам омада, бар замми шарҳи мухтасари зиндагию осори чанд тан нависандаи шинохтаи ӯзбек намунаҳо аз
Дӯсти дар Ҷопон таҳсилкардаам гуфт: Дар тамоми ҷойҳои серодами кишвари мавриди назар, мониторҳои калон насб шудаву тавассути онҳо навгониҳо ва ихтироъкориҳо таблиғ карда мешавад. Дар ин росто ҳамчунин доир ба китобҳои тозанашр иттилоъ дода шуда, китобхонӣ низ ба таври хеле густурда таблиғ мегардад.
Эй шаб, эй шаби барфӣ, эй шаби зимистонӣ!
Гиря дар гулӯ дорам чун ҳавои боронӣ.
Бозувони ман суст аст,зонувони ман сангин,
Бори пирӣ аст ин бор, чун барам ба осонӣ?
Пеш аз ин бар он будам, к-аз сафар напарҳезам,
Баъд аз ин нахоҳам кард бо хатар гаронҷонӣ.
Чун чиҳил фароз омад, бар ситеғи ҷон будам,
Дар нишеби панҷоҳам инак, эй тани фонӣ!
