“...Замони Шӯравӣ, дар муқояса бо замонҳои пеш, давраи эҳёи давлати тоҷикон аст, ки ба ин халқ ба вуҷуди ноқисӣ, ҳудуди маъмурӣ дод. Ва дар ин ҳудуди ноқиси маъмурӣ ҳама нишонаҳои як давлати мустақил, аз қабили конститутсия, ливо, герб ва гимн мавҷуд буд. Сохтори давлатӣ низ вуҷуд дош. Дар қоғаз ва дар забон буд ин ҳама имтиёзҳои давлатдорӣ, вале, ба ҳар ҳол, фаъолият мекард. Дар оғози кор кадрҳои маҳаллӣ сари
Субҳи имрӯз, ки насими Наврӯзӣ бӯйи баҳор меорад ва хиёбону гулгаштҳои пойтахти кишвар гулафшон шудаанд, кормандони Китобхонаи миллӣ ҳам бо белҳои худ сари заминҳо ҳозир шуданд, то бо заҳмати хеш ба ин зебоӣ зебоии дигар зам кунанд.
Баҳор худ зебост ва инсонҳо ба ҳар навъе талош мекунанд ба ин зебоӣ зебоии дигар илова кунанд. Коре, ки имрӯз анҷом гирифт, идомаи корҳои рӯзҳои қаблӣ буд. Яъне, побели заминҳо ва нарм