Тафреҳ: Шеъри хубе аз Сиёвуши Касроӣ

Баҳор мешавад

Яке ду рӯзи дигар аз пагоҳ,
Чу чашм боз мекунӣ,
Замона зеру рӯ,
Замина пурнигор мешавад.

Замин шикоф мехурад,
Ба дашт сабза мезанад,
Ҳар ончи монда буд зери хок,
Ҳар ончи хуфта буд зери барф,
Ҷавону шуста рафта ошкор мешавад.

Ба тоҷи кӯҳ,
Зи гармии нигоҳи офтоб,
Булӯри барф об мешавад,
Даҳони дарраҳо,
Пур аз суруди чашмасор мешавад.

Насими ҳарзапӯ,
Зи рӯи лолаҳои кӯҳ,
Канори лонаҳои кабк,
Фарози хорҳои ҳафтранг,
Нафасзанону хаста мерасад,
Ғариқи мавҷи киштзор мешавад.

Гурӯҳи галлаҳои абр,
Зи ҳар канора мерасад,
Ба ҳар карона медавад,
Ба рӯи ҷилгаҳо ғубор мешавад.

Дар ин баҳор, оҳ ...!
Чи ёдҳо,
Чи ҳарфҳои нотамом, 
Дили пурорзу,
Чу шохи пуршукуфа бордор мешавад.

Нигори ман,
Умеди навбаҳори ман,
Лабе ба ханда боз кун,
Бибин чи гуна аз гуле,
Хазони боғи мо баҳор мешавад.

Сиёвуши Касройӣ