библиографияи миллӣ

Аз ҷумлаи шоирони тозагӯ буд. Ашъори ишқии ӯ дар сатҳи хеле баланд эҷод шуда буд ва замоне, ки зинда буд, хеле аз ғазалҳо ва шеърҳои ишқии ӯро маъруфтарин ҳунармандон ба оҳанг даровардаву мехонданд. Ҳам ғазал гуфта ва ҳам рӯбоиву дубайтӣ. Дар шеър барои кӯдакон ҳам муваффақ будааст. Насри барҷаставу мондагор дорад.
Аминҷон Шукўҳӣ 10 – уми июни соли 1923 дар деҳаи Рўмони ноҳияи Хуҷанд ба дунё омадааст.

Баъди хатми курсҳои муаллимтайёркунӣ дар мактабҳои ноҳияи

Адиб, рӯзноманигор, тарҷумон, драматург...Ато Ҳамдам  ҳам адиби нуктасанҷ аст, ҳам рӯзноманигори маъруф, ҳар драматург ва ҳам тарҷумон.
Ў муаллифи бисёр қиссаву ҳикояҳо, пйесаву киносенарияҳо, повесту очеркҳост ва қисме аз ин асарҳо дар ИДМ ва дигар кишварҳои  дунё бо чандин забон чоп ва дастраси хонандагони сершумор гардидаанд.
Ато  Ҳамдам 13 июни соли 1948 дар деҳаи  Тошбулоқи  ноҳияи Ҳисор таваллуд ёфта, баъди хатми омўзишгоҳи ҷумҳуриявии – равшаннамоӣ  факултаи  филологияи  ДДТ ва  баъдан  Мактаби олии ҳизбии  шаҳри Тошкандро  (1977) ба итмом расонидааст.

Савте, ки бад-ин сабки мулоим шунавам,
Қисмат бидеҳ фурсатам, ки доим шунавам.
Эй кош маро ато шавад умри дигар,
Умре, ки фақат Одина Ҳошим шунавам.

Хайрандеш

Шаҳсутуни  санъати тоҷик Одина Ҳошим агар зинда мебуд, имрӯз, 13-уми июн ба синни мубораки 80 медаромад. Аммо умри ин булбули хушсадо, ин донишманди варзида, ин таронасарои мақбули дилу дида басо кутоҳ буд. Ӯ дар синни панҷоҳу панҷсолагӣ тарки олам кард

Аввалин селексионери тоҷик, академики АИ Тоҷикистон, узви вобастаи Академияи илмҳои кишоварзии Русия, дорандаи Ҷоизаи давлатии ба номи Сино Бобо  Сангинов 1 – уми июни соли 1935 дар деҳаи Рарзи ноҳияи Айнӣ таваллуд ёфтааст. Мактаби сесолаи агрономии шаҳри Истаравшан (соли 1953) ва факултаи агрономии Институти хоҷагии қишлоқи Тоҷикистонро (соли 1958) хатм кардааст. Муддате ба сифати сарагрономи шўъбаи кишоварзии ноҳияи Мўъминобод заҳмат кашида, солҳои 1958-1959 ходими калони илмии шўъбаи селексия ва тухми­парварии Стансияи минтақавию таҷрибавии хоҷагии қишлоқи дар Вахш будаи Институти таҳқиқоти илмии зироати Тоҷикистон, 1959-1962

Аз ҷумлаи муваффақтарин адибонест, ки танҳо эҷод накард, балки даст ба кори ноширӣ зад ва муваффақ ҳам шуд. Даҳҳо номгӯ китобҳо маҳсули заҳматҳои ӯ дар замони Истиқлолиятанд, ки дар интишороти таъсискардааш чоп мешуданд. Вай ин китобҳоро ба бозори фурӯш мебаровард ва ҳатто ҳаргиз хаста ҳам намешуд агар ҳамаи теъдоди нашршуда харидор намеёфт. Баръакси дигарон бар ин назар буд, ки хонанда китоб мехонад, вале китобро ба ӯ расонида тавонистан лозим.
Латофат Кенҷаева – адибе, ки бештар дар бораи кӯдакон менависад, 8-ум и июни соли 1950 дар ноҳияи Ғончӣ (ҳоло Деваштич) ба дунё омадааст. Соли 1967 ба шаҳри Душанбе омада, соли 1972 шўъбаи рўзноманигории Донишгоҳи миллии Тоҷикистонро бо дипломи сурх ба

Як ҷумла аз мусоҳибаи Ҳунарпешаи халқии Тоҷикистон шодравон Зафар Нозим бо шоир Салими Зарафшонфар, ки соли 1999 дар ҳафтаном аи “Ҷавонони Тоҷикистон” чоп шудааст. Ва агар нек ба эҷодиёти ин марди ҳунар бингарем, дармеёбем, ки ҳамин як ҷумла барояш тамоми умр ҳам шиор будаву ҳам меъёр. Теъдоди таронаҳои Зафар Нозим ба ҳадде нестанд, ки шумарда нашаванд. Аммо теъдоди кам ҳам таронаҳои мондагоранд, аксари онҳо акнун дар