Ғазолии Машҳадӣ, Машҳад 1574, Сарпечи Аҳмадободи Гуҷарот), шоири форсизабони Ҳинд. Аз нахустин маликушшуароҳои дарбори Темуриёни Ҳинд (асри 16). Илмҳои гуногуни замонашро дар зодгоҳаш фаро гирифта, баъдан ба Қазвин сафар кард. Дар урудгоҳи Шоҳ Таҳмоспи Сафавӣ ба хидмат даромада, маснавии “Нақши бадеъ”-ро (иборат аз ҳазор байт) ба Шоҳ Таҳмосии Сафавӣ бахшид ва дар баробари ҳар байт як сиккаи зар сила гирифт.
Аз сабаби таъқиботи динӣ ба Ҳиндустон фирор намуда, чанде дар Дакан зиндагӣ кардааст. Баъдан ба даъвати Хонзамон Алиқулихони шайбонӣ ба Ҷонпур рафта, аз
Марказонидани маҷмўи китобхонаҳои бачагона ба баландшвии дараҷаи кории ҳар як китобхона оид ба тарбия ва маълумотнокии насли наврас мадад расонида, имкониятҳои истифодабарии фонди китобиро васеъ мекунад, дар беҳтаргардонии роҳбарии хониш шароити мусоид фароҳам меоварад, системаи
Ман аз шеър безорам
Маро хӯйест , ки нахоҳам ҳеҷ диле аз ман озурда шавад. Ин ки ҷамоате худро дар самоъ бар ман мезананд ва баъзе ёрон эшонро манъ мекунанд, маро он хуш намеояд ва сад бор гуфтаам, барои ман касеро чизе магӯед ман ба он розиям. Охир, ман