Ғеша (Carex pachystylis), ран, гиёҳест бисёрсола. Дар шимоли Африқо (Миср), Осиёи Пеш (Афғонистон, Эрон, Ироқ, Исроил, Урдун, Лубнон, Сурия, Туркия), Қафқоз (Арманистон) ва кишварҳои Осиёи Марказӣ мерўяд. Пояаш рости серқирра, 10-30 см қад мекашад. Баргаш борик, аз поя кўтоҳтар; дарозиаш 5-10, дар ҷойҳои сернам 30-40 см. Хўшагулаш саракмонанди бўртоб
Ғабро (Тахаллус; ному насаби аслияш Мирзо Абдулкабир), шоири тоҷики асри 19. Дар Дарвоз ба камол расидааст. Ҷузъиёти тарҷумаи ҳолаш маълум нест. Барои таҳсил ба Бухоро рафта, баъди хатми мадраса чанд муддат дар Қаротегин тўқсабо буд. Бо фармони амир Музаффар ба Чорҷўй бадарға шудааст. Аз Ғабро девони ашъор иборат аз 1129 байт мерос мондааст, ки зери
Ғабиро ҷинси гиёҳҳои яксола. Баргаш думчадор; гулаш майда, якҷинса. Самараш ғўзаи сердила, сеқирра, бо пулакчаҳои сафед пўшида шудааст. Зиёда аз 11 намуд ғабиро маълум аст.
Дар Африқои Шимолӣ, минтақаи баҳри Миёназамин, Осиёи Марказӣ ва Ҳиндухитой вомехўрад. Дар Тоҷикистон 4 намуди ғабиро месабзад.
Ғабирои яҳудӣ гиёҳи яксола буда, 7–60 см қад
Баъд аз зӯҳри дирӯз бо ташаббуси Сафорати Ҷумҳурии Украина дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ва шуъбаи робитаҳои байналмилалии Китобхонаи миллии Тоҷикистон чорабинии фарҳангӣ – оммавӣ бахшида ба 150 – солагии гиромидошти нависанда, тарҷумон ва адиби шинохта, Леся Украинка доир гардид.
Дар чорабинии мазкур сафирони кишварҳои
Китобе бо ин ном соли гузашта (2020) чоп шуд ва муаллифони он А.Шамсиев ва Б.Файзуллоев мебошанд. Чуноне аз номаш пайдост, китоб дар мавзӯъи аспу асппарварӣ дар Тоҷикистон бахшида шудааст ва ин як навиштаи хеле пурмуҳтавоест, ки ҳам таърихи муҳаббати миллат ба аспро фаро гирифта ва ҳам вазъи имрӯзаи асппарварӣ дар кишварро мавриди пажӯҳиш қарор додааст.
Китоби мазкур армуғонест, ки аввалин маротиба ба забони тоҷикӣ барои донишҷӯёни факултетҳои зооинженерӣ, байторӣ ва мутахассисони соҳаи чорводорӣ, инчунин барои ҳаводорон ва дӯстдорони соҳаи асппарварӣ пешниҳод мегардад. Хонандагон дар ин китоб имконият меёбанд бо
Миллати тоҷикро бо тамаддуну фарҳанги бою волояш дар дунё мешиносанд. Халқи тоҷик аз азал, дар давраҳои гуногунӣ таърихӣ ҳамеша ба ободию зебоӣ таваҷҷуҳи хос намуда, дар ҳар шароите мекӯшиданд, макони буду боши худро зебою назаррабо намояд. Ба ин василаи ба ҷаҳониён нишон медоданд, ки фарҳангу тамаддун ва бозсозоии онҳо аз дигарон пеш
Ғамгин Мир Абдулмаҷидхони Ҳиравӣ, шоири тоҷики асри 13. Маълумоти ибтидоиро дар зодгоҳаш – Ҳирот гирифтааст. То лаҳзаҳои охири ҳаёташ толибилм буд. Ашъораш тасаввуфӣ ва ошиқона мебошад. Соҳибдевон аст.
Ин ғазал аз ўст:
Мард бояд, ки кунад саъй ба ғамхори дил,
Созмондиҳии шабҳои адабӣ дар китобхонаҳо вазифаи асоси кормандони китобхонаҳо ба ҳисоб меравад. Мақсаду мароми шабҳои адабӣ баланд гардонидани сатҳи фарҳангию маърифатӣ ва донишмандўзию иттилоотии хонандагону тарғиби осори адибон мебошад. Маҳфилҳои адабӣ яке аз воситаи муҳими ташфиқу тарғиби адабиёт ба ҳисоб рафта, созмондиҳии онҳо тайёрии ҳамаҷонибаро
