такмили ихтисос

 Беҳтарин лаҳзаҳои ҳаёти инсон шояд дар оғўши модар будан бошад. Заҳматҳои бехобию ба по рост монда, раҳгардон карданро аз фарзандони худ мебинему ба ёд меорем, ки модарони мо барои «паррончак» кардани мо чи азобҳоеро пушти сар карда будаанд. Барои ҳамаи инсонҳо модар қадру қимати баланд дорад, якеро аз дигаре боло гузоштан мумкин нест. Вале ман ин чанд варақеро, ки менависам, ҳамчун хуморие ёди модар дорад, ки дигарон низ ба модари худ доранд. Қадршиносӣ кардан аз заҳмату меҳрубониҳои модар фарзу қарз барои фарзанд аст.

“Менеҷменти сифат” воситаи таълимӣ барои донишҷуёни ихтисосҳои факултетҳои иқтисодӣ буда, мувофиқ ба стандарти давлатӣ ва нақшаи таълимии амалкунанда барои ихтисосҳои иқтисодӣ таҳия гардидааст.  Муаллифон талош кардаанд 16 мавзӯъи дар доираи менеҷменти сифат бо ҳам иртиботдоштаро мавриди омӯзиш ва таҳлил қарор диҳанд. Дар сарсухан мехонем:

 Системаи менеҷменти сифат – як ҷузъи идоракунии системаи идоракунии ташкилот мебошад. Сифат – ин категорияи васеъ, мураккаб ва универсалӣ буда, паҳлуҳои зиёди махсус ва гуногун  мебошад. Дар вобастагӣ аз мақсади истифодабарӣ ва муоинаи

Шумо – ҷавонон – умеду орзуи мо, татбиқкунандагони нақшаву ниятҳои неки насли калонсол ва армонҳои ҳазорсолаи миллати қадимаи тоҷик мебошед ва вазифадоред, ки ин масъулияти бузургро содиқонаву сарбаланона иҷро намоед.

                                                            Эмомалӣ Раҳмон

Дар давраи 25 соли Истиқлолияти давлатӣ дар ҳаёти ҷавонони Тоҷикистон дигаргуниҳои зиёд ба вуқуъ омаданд – пастию ноумедӣ, рўҳафтодагӣ, гаронӣ ва роҳҳои бисёри ноҳамвори зиндагӣ онҳоро дучор омад, ки ҳар қадам, давра ба давра ва 

Китоби дувуми «Забони миллат – ҳастии миллат»-и Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо номи «Забон ва замон» аз чоп баромад, ки марҳилаи таърихи густариши забони тоҷикиро аз ибтидои асри XII то ибтидои асри XX фаро мегирад. Дар он аз сарчашмаҳои муътамади таърихию адабӣ маълумот оварда шудааст.   Китоб бо забони содаву фасеҳ ва сабки илмию оммавӣ таҳия гардида, барои доираи васеи дўстдорони забони ноби тоҷикӣ, таърих ва адабу фарҳанг пешбинӣ гардидааст.

Мавриди зикр аст, ки ба мавзўи сулҳу ваҳдат аз сардафтари адабиёти классики форсу тоҷик устод Абўабдуллоҳ Рўдакӣ сар карда, то устод Садриддин Айнӣ адибон шеърҳои ҷолиб офаридаанд, ки пиру барнои ҷумҳурӣ то ҳанўз аз онҳо баҳра мебардоранд.

Чун теғ ба даст орӣ, мардум натавон кушт,

Наздики Худованд бадӣ нест фаромушт...

Ангушт макун ранҷа ба дар кўфтани кас, 

Ин китоб, ки чанде пештар нашр шуд, паҳлуҳои мусбату манфии  раванди муҳоҷирати аҳолӣ, таърихи пайдоиши шаклҳои гуногуни муҳоҷират, сабабҳои муҳоҷират, шаклҳои муҳоҷирати аҳолӣ, сиёсати давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар ин маврид ҳикоят мекунад. Муаллифони китоб М.Маҳмадбекзода, С.Мирзоев ва Ҳакимов буда,  он бо қарори Шӯрои илмию методии Донишгоҳи миллии Тоҷикистон ба чоп тавсия шудааст. Муаллифон дар муқаддима аз ҷумла овардаанд:

Муҳоҷирати  аҳолӣ  - ин  тағйроти маҳали  сукунати  аҳолӣ буда, ба дигар  намудани  макони  истиқомат  иртибот  дорад.