Ба ин матлаб чизе афзудем, ки дар охир оварда мешавад. Боқӣ суҳбат ба таври комил аз “Садои мардум” гирифта шуд. Ҷӯрахон Обидпур аз чеҳраҳои мондагори санъати кишвар аст. Муаллифи китобҳои “Рубоби қошғарӣ», «Чаманоро» «Савтҳои Борбадӣ», «Мактаби омӯзиши чанг» бо ҳаммуалифии Ш. Ҳоҷиев «Шеър оҳанг аст», «Ману тарона», «Суруд ва мусиқӣ», «Ритмикаи ашъори устод Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ», «Сурудҳо», «Шодии дил» ва ғайра.
Инак он мусоҳиба:
Донишманди шинохтаи кимиё, ки дар тиб ҳам маъруфият пайдо кардааст. Яке аз муваффақтарин олимони соҳа дар даҳаи аввал ва дуюми асри ХХI аст. Ғуломқадир Бобизода (бобиев Ғуломқодир Муккамолович) 17 марти соли 1960 дар деҳаи Навободи Холмуродии ноҳияи Ваҳдат, дар хонаводаи коргар дида ба олам кушодааст. Таҳсили ибтидоиро дар мактаби деҳа гирифтааст. Вай он замон дар мактаб як хонандаи закӣ маҳсуб меёфт ва ҳарчанд ҳамаи фанҳоро хуб медонист, вале ба кимиё алоқамандии бештар дошт.
Забони офаридаҳои Юнус Юсуфӣ суфтаву равон, банду басташон қавӣ, ҳадафашон муайяну мушаххас буда, дар онҳо ҷаҳони ботини қаҳрамонон, тазодҳои рӯҳиву равонии онҳо дар лаҳзаҳои ҳассос ба ҳалқаи тасвир оварда шудаанд.
ЮНУС ЮСУФӢ 15 марти соли 1955 дар деҳаи Моғиёни ноҳияи Панҷакент зода шудааст. Пас аз хатми мактаби миёна, соли 1972, вориди Донишкадаи давлатии омӯзгории Душанбе шуда, соли 1976 ба итмом расондааст. Муддате чанд дар зодгоҳаш омӯзгорӣ ва дар сафи Артиши Шӯравӣ хидмат кардааст. Сипас дар Театри халқии Панҷакент мудири бахши адабӣ будааст. Пас аз сафари хидматӣ дар Афғонистон (солҳои 1987-2000)
Шеърҳояш аз ибтидои солҳои 60-уми қарни гузашта чоп шуда, диққати хонандагон ва устодони назми муосири тоҷикро ҷалб намудаанд. Муаллифи маҷмўаҳои шеъри «Қатраи борон» (1966), «Дунёи ҷавонӣ» (1971), «Рози дарё» (1974), «Дидори орзуҳо» (1979), «Обшори офтоб» (1981), «Чилчанор» (1982) ва ғайра мебошад. Пас аз маргаш китобҳои «Зи нав зинда шавем…» (1995)-и ў чоп шудаанд.
11-уми март ба шарафи интишори аввалин рӯзномаи тоҷикӣ бо номи “Бухорои шариф” Рӯзи матбуот эълон шудааст. Имрӯз дар саросари кишвар он таҷлил мешавад. Созмонҳои журналистии мамлакат тадорукоте омода кардаанд, ки роҳандозӣ мешавад. Аз субҳ то кунун аз тариқи шабакаҳои иҷтимоӣ борони муборакбодиҳо меборад ва мо низ ба табрикот шарикем.
“Бедории тоҷик”, рўзномаи Бюрои ташкилии фирқаи иштирокиюн (Ҳизби коммунистӣ) - и Кумитаи иҷроияи марказӣ ва Шўрои марказии Иттифоқи касабаи Тоҷикистон буд.
Тайёрӣ ба нашри шумораи аввали нахустин рӯзномаи
Ашъораш муттасил дар рўзномаву маҷалаҳои ҷумҳуриявию умумииттифоқию хориҷӣ ва маҷмўаҳои шеърии «Аз пушти борон» (1989), «Сапедасори булўр» (1991), «Фарёдҳо бар ёдҳо» (1994), «Балоғати нур»(1995),«Шикастанҳо….Набастанҳо»(1996), «Шамими бодаву бод»(1997), «Шабу шабобу шароб»(1998),«Оли Сомоно, муборак соли Сомонӣ (1999), «Хокистари ҳубоб» (2000), «Дар гуҳарбори садаф (2002) мунташир гардидаанд.
