Дар маҳфили “Дастони моҳир” сохтани кабӯтар чун рамзи сулҳу ваҳдат супориш шуд. Дастони моҳир” дар остонаи ҷашни Ваҳдат баргузор шуд ва мавзуъи сохтани кабӯтар ҳам рамзӣ буд. Гузаштагони мо ин парандаи зеборо ҳамеша ба унвони пайғомрамони сулҳу оштӣ муаррифӣ кардаанд ва ҳар ҷо агар сухан аз сулҳ равад, ҳатман дар он расми кабӯтар кашида мешавад.
Тоҷикистон баъди ҷанги панҷсолаи дохилӣ 27-уми июн
Тобистони соли 1933, баъди фавти падарам мо ба Бухоро, ба назди амакамон кўчида омадем. Ин хоҳиши охирини падарамон буд-мо бояд дар пеши чашми амакамон бошем. Ман он вақт қариб панҷсола будам. Дарду алами бепадарӣ дар хонаи сербачаи амакамон гўё каме паст шуд. Ҳафт нафар фарзандони амакамон дар пеши назари мо ба воя мерасиданд, калон мешуданд. Ман рўзи таваллуди онҳоро дар ёд дорам, нахустин қадаммониву аввалин ҳарфҳои ононро фаромўш накардаам.
«Тоҷикистон алҳақ яне неъмати худодод, як мўъҷизаи табиат, як порча замини биҳишти рўи замин аст. Мисли сарзамини мо табиати нотакрор, оби софу зулол, чашмаҳои ширин, кўҳҳои, зебову сарбаланди дорои сарватҳои бои зеризаминӣ дар ягон гўшаи олам вуҷуд надорад. Пас месазад, ки бо чунин диёри зебоманзар ифтихор намоем, месазад, ки шукри ҳар пора замину ҳар қатра обаш бикунем ва ин ҳама дороиашро, ки сарчашмаи ҳаёти мост, тозаю озода нигоҳбон бошем».
«Замини модарон» қисаи дувуми Шаҳзодаи Самарқандист, ки бори аввал дар шакли маҷмўа дар Душанбе чоп мешавад. Қиссаи мазкур дар бораи режими сахти хукумати худкоми шўравӣ бо забони марғуб қисса мекунад. Аз ҷумла, дар он сухан дар бораи азобу шиканҷа ва машақати бонувони тоҷик меравад, ки ҳаёти хуши худро дар полезҳои саҳроӣ ва ғунчини пахта масраф менамуданд.
Паҳно ва вусъати фазои бадеӣ дар қиссаи «Замини
Дар толори “Ошёни булбулон”-и Китобхонаи миллӣ бо ибтикори Шуъбаи кӯдакон ва наврасон бахшида ба “Рӯзи ҷаҳонии ҳифзи кӯдак” чорабинии фарҳангии “Ояндасозони Ватан” баргузор шуд. Дар ин чорабинӣ Муассисаи таҳсилоти хусусии «Литсейи Раҳнамо», ҳунармандони ансанбли рақсии «Лаъл», хонандагони мактаби мусиқии ба номи Миратулло Атоев ширкат намуданд.
Дар ҳошияи чорабинӣ намоиши китоб ва маҳсули эҷоди
Дўстони хурдсоли ман! Мо дигар бачча намешавем, аммо гуфтору рафтори шуморо дида, завқ мебарем ва аз нав мисли шумо бачча мешвем. Баччагӣ айёми беғубори умри инсонист ва ҳар кас мехоҳад, ки боре ба он даврон баргардад. Он чизе, ки моро бо шумо ҳамнишину ҳамсўҳбат, ҳамсафару ҳамбоз мегардонад, шеъру ҳикояҳо, хулоса, асарҳои бачагона мебошад. Ростӣ, ин китобро хондаму аз нав бо шумо «Алифбо»-ро кушодам, сеҳру эъҷози ҳарфҳоро сарфаҳм рафтам, ҳамроҳи шумо гуфтам:
