Кӯдакон ва наврасон

Ҳар он миллат, ки устодаш китоб аст,

Дилаш равшан ба мисли офтоб аст.

Худо бар миллати мо сарваре дод

Китобу донишу лафзи дари дод.

Маҳфили шуъбаи кўдакон ва наврасони Муассисаи 

( Таваллуд – дар соли 1292 ҳиҷрӣ, алъон дар қайди ҳаёт аст)

Эй меҳрлиқои моҳпайкар,

Эй сарви сиҳиқади суманбар

Эй ғайрати маҳвашони Фархор,

Эй рашки паривашони Қашқар, 

​(таваллуди Ҷавҳарӣ-1289)

Аз дастхатти Ҷавҳарӣ

Ғазал

Субҳ чокест зи ҷайби дили савдоии мо,

Шом гарде зи тани бодияпаймоии мо.

Хоб ороми бурунтоз шуд аз дидаи дил, 

Дар остонаи ғунучини ҳосили пахта Шуъбаи кӯдакон ва наврасони Китобхонаи миллӣ дар маҳфили “Дастони моҳир” ҳамин мавзӯъро мавриди баррасӣ қарор дод ва аз хонандагон дархост шуд пахта, саҳрои пахтаро наққошӣ кунанд ва ё бо истифода аз маводи конселярӣ бисозанд. Вале чун анъана дар аввал роҷеъ ба пахта, таърихи пайдоиш ва аҳамияти он барои одамон суолу ҷавоб сурат гирифт. Аз ҷумла, гуфта шуд, ки пахта яке аз муҳимтарин ва қадимтарин рустании нахдору равғандиҳандаи техникӣ ба ҳисоб 

 (Аз тазкираи манзумаи Садри Зиё)

То кушодӣ аз камони абрувон пайкони ноз,

 Эътимодам ёфт лағзиш беҳад аз паймони ноз.

 Ҳуши худ дорӣ, мадор аз ман тамаъ, зеро ки дил

 Изтиробе дошт бо худ, шуд кунун ҳайрони ноз.

Оразат моҳест равшан дар шаби торики зулф,

(вафот – 15 рабеъ-ус-сонӣ, шаби душанбеи соли 1320 хиҷрӣ, дар сини 27-солагӣ)

Ғазал ба тариқи мунозара

(аз дасхати худи Ҳайрат)

Эй сарв, бе ибо ба чаман сар кашидаӣ,

Моно, ки сарви қомати ўро надидаӣ.