Кӯдакон ва наврасон

​Дар маҳфили навбатии “Дастони моҳир”-и шуъбаи кӯдакон ва наврасони Китобхонаи миллӣ мавзӯъ «Ҳайвонҳо ва парандаҳои хонагӣ» буд. Чун анъана муаллима дар бораи ин ҳайвонҳо ва парандаҳо бо ширкаткунандагони наврас суҳбат кард, назари онҳоро пурсид. Маълум гардид, ки аксари ин бачаҳо дар бораи ин ҳайвонҳо ва парандагон маълумоти кофӣ доранд.

Дар бораи ҳайвонҳо ва парандаҳои хонагӣ дар шароти шаҳр гуфтан чандон вақти зиёд намехоҳад. Аксари мардум дар шаҳр дар хонаҳои баландошёна зиндагӣ мекунанд ва аксаран шояд ба ҷуз гурба, дигар ҳайвони хонагӣ надошта бошанд. Баъзеҳо албатта, сагонро ҳам нигоҳ медоранд, вале ин теъдод одам хеле каманд. Аз парандаҳо мурғони қафасӣ, аз қабили кабку тӯтиву

​Ин матлабро рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” ба муносибати 90-солагии нашрия чоп карда буд ва Ғанӣ Ҷӯразода худ дастпарвари ҳамин газетаи маъруф буд. Устод Ҷӯразода, ки ҳоло давлати пирӣ меронанд, хотироти худро аз солҳои корашон дар “Комсомоли Тоҷикистон” ёдовар шудаанд. Ин ёдонома хонданиву шавқовар ва омӯзанда аст. Аз ин хотир лозим донистем онро бо андаке ихтисор бознашр кунем.

Дархостномаи муҳарир– роҳнамои нахустин

«Ҳанўз аз замони мактабхонӣ ба касби рўзноманигорӣ завқу рағбати беандоза доштам, бо тамкини хос ба сўҳбат оғоз  

​Дар шуъбаи кўдакон ва наврасони Муассисаи давлатии «Китобхонаи миллии Тоҷикистон», маҳфили «Дар сўҳбати  адиб» бо иштироки  нависандаи шинохтаи тоҷик Зариф Ғулом баргузор гардид. Муовини директори Китобхонаи миллӣ Ҷалолуддин Нурзода маҳфилро ифтитоҳ намуд ва баъди изҳори сипос ба меҳмон, ки даъвати ширкат дар маҳфил ва мулоқот бо 

​Оғозу идомаи таътили тирамоҳӣ дар мактабҳои таҳсилоти умумӣ боис нашуд, ки сафи хонандагони толори хониши кӯдакон ва наврасон коҳиш ёбад. Балки шуморашон аз рӯз ба рӯзи дигар афзуд ва теъдоди китобҳое, ки дархост мекунанд, низ зиёд шуд. Ҳафатаи сипаришуда 1493 нафар хонандагони наврас вориди толори хониши кӯдакон ва наврасон 

Дар маҳфили навбатии “Дастони моҳир” мавзӯъ тирамоҳ буд. Фасли хазонрез, фасли ҳосил ва фасле, ки рӯзҳояш тадриҷан сард мешаванд ва моро ба зимистон наздик мебаранд. Ин чорабинӣ саривақтӣ ҳам буд. Акнун тадриҷан тирамоҳ ҳам бисоти худро аз замин меғундорад ва рӯзаке чанд ҷояшро зимистон мегирад. Фаслҳо иваз мешаванд ва бояд вобаста ба ин тафаккуру тасаввур ҳам 

​(Таваллуд –1224, вафот –1303)

Акси рўят карда гулшандастгоҳ ойинаро,

Ҳам бар ин даъво барам пешат гувоҳ ойинаро.

Ғайри истиқболи нозат нест осмони ғурур,

Андаке дар ҷилва о, бишкан кулоҳ ойинаро.

Саъйи мо дар софии дил нест бе тамҳиди нафъ,