Маҳфили навбатии «Ҳамешабаҳор»–и шоири шинохта Хайрандеш бо хонандагони фаъоли шубаи кўдакон ва наврасони Муассисаи давлатии Китобхонаи миллӣ баргузор гардид.
Чун ҳарвақта маҳфил аз 7– равза иборат буд. Дар ин маҳфил сўҳбату баҳсу мунозираҳои шавқовар баргузор гардид.
Дар маҳфил муаллима Боқиева Гулбибӣ ва навқаламони узви маҳфил: Нозанини Шўҳрат,
(Аз « Туҳфат – ул – аҳбоб»)
Хондем чун сафеду сиёҳи китоби чашм,
Чун нуқтаи сиришк надидем боби чашм.
Ҳамчун нигаҳ расад ба фалак сарви нолаам,
Ин нахл парваридаам азбас ба оби чашм.
Равшандилон зи ғафлати ҳамсоя тираанд,
Аз чаман беш аст дар домаш парафшонӣ маро,
Ин парафшонӣ ба домаш бод арзонӣ маро.
Ту ба теғам рониву ман бо дуо мехонамат.
Бо чи мехонам турову бо чи меронӣ маро?!
Зулф аз хоки Эрон буд, дар соли 1321 вориди хоки Бухоро шуд. Ба воситаи яке аз аҳбоб ба камина шиносоӣ пайдо карда, ду байти болоро
Дар маҳфили навбатии “Дастони моҳир” мо мавзӯъи шоҳпаракро интихоб намудем. Ҷонваре, ки миёни мардум номҳои гуногун дорад ва ҳашараи хеле ҷолибу диданист. Дар аввали маҳфил аз хонандагон суол шуд, ки оё онҳо шоҳпаракро дидаанд? Маълум шуд, ки аксари онҳо тасаввуроти комил дар бораи ин ҳашарот доранд. Вале боз ҳам барои рушантар шудани тасаввурашон чанд нукта ёдрас шуд.
(Аз «Туҳфат-ул -аҳбоб»)
Маҳе дорам, ки аз шўхӣ кунад сар лоуболиро,
Гаҳ аз рўи таҳаммул сар кунад соҳибкамолиро.
Гаҳ аз ҷўши такаллум зинат афзояд фасоҳатро
Гаҳ аз мавҷи табассум ҷон диҳад софи зулолиро
Гаҳ аз ороиши худ бандад ойини зулайхоӣ,
(вафот-1321 )
(Аз тазкираи Садри Зиё)
Дур дор аз сар ғуруру пок аз дил кинаро,
Ҷилвагоҳи хештан кун дидаи ойинаро.
Зуфунун, Фарҳод ҳам меканду ман ҳам меканам,
Ӯ ба теша Бесутунро, ман ба нохун синаро.
