библиографияи миллӣ

Аз ҷумлаи очекрнависони маъруфи кишвар аст. Ҳикояҳои хуб ҳам хеле зиёд навиштааст, вале бештар илҳои публистистика ва очерк доштааст. Марди зариф аст, ба ҳаддест, ки кас дар суҳбаташ соатҳо низ нишинад, хастагӣ ҳисс намекунад. Марҳум Имомназар Холназар (журналист ва ҳаҷвнигори муваффақи тоҷик) хушгӯиҳои ӯро дар китобаш ҷо додааст, ки дар фурсати муносиб намунаҳо аз онро ин ҷо мекорем. Раҷаб Мардон 3 июли соли 1940 дар деҳаи Халқаёри ноҳияи Ховалинги вилояти Хатлон таваллуд ёфтааст. Соли 1957 мактаби миёнаи рақами 4 шаҳри Кўлоб ва соли 1962 факултаи филологияи Донишгоҳи давлатии Тоҷикистонро ба итмом расонд.

Субҳи 28 июни соли 2020 Ҳунарпешаи мардумии Тоҷикистон Амон Қодиров дар синни 75-солагӣ ин дунёи фониро падруд гуфт… Ин ҳунарманди асилу нотакрорро мардум бештар бо унвони «Ҳодӣ» аз намоиши телевизионии «Ҳодӣ ва Шодӣ» мешиносанд. Амон Қодиров бо завқу салиқаи хоса ҳамаи нақшҳои худро хеле табииву самимӣ, бо маҳорати баланду истеъдоди Худодод бозида, дар саҳнаи Театри давлатии ҷавонони ба номи М.Воҳидов, дар синамо ва телевизиони тоҷик бисёр

Бобоҷон Азизов, ки имрӯз ба синни мубораки 70 қадам гузошт, аз ҷумлаи маъруфтарин сарояндагони солҳои 80-90 садаи гузашта мебошад. Яке аз чеҳраҳои мондагори санъати тоҷик. Шахсе, ки дар ҳунар роҳи худро ёфт, сабку шеваи хоси худро дорад. Мураббии даҳҳо ҷавони ҳунарманд ва падари мушфиқу меҳрубон. 

Азизов Бобоҷон 26 июни соли 1950 дар шаҳри Кўлоб ба дунё омадааст. Сароянда, Ҳунарпешаи халқии Тоҷикистон (1996). Хатмкардаи факултети забон ва адабиёти тоҷики 

 Сулҳ ва Ваҳдати миллӣ яке аз мавзўъҳои ҷовидонаи адабиёти классикӣ ва муосири мардуми ориёӣ, минҷумла тоҷикон маҳсуб меёбад. Сулҳ ва Ваҳдати миллӣ аз замоне ки назм дар олами ҳастӣ арзи вуҷуд кард, яке аз мавзўъҳои муҳим ва мубрам дониста шуд. Чунончи, яке аз шоҳасарҳои адабиёти ҷаҳон – «Шоҳнома»-и Абулқосими Фирдавсӣ сулҳ ва ваҳдати миллатҳои эронинажод ва мардуми ориёиро инъикос намудааст. Бо тараннум ва ё инъикоси ин мавзўъ адибони форсу тоҷик мардумро ба роҳи дурусти зиндагӣ ҳидоят намудаанд.

Субҳон Амирқулов ба омўзиши масъалаҳои адабиёти муосири тоҷик низ таваҷҷўҳ намудааст. Мақолаҳои  ў «Айнӣ ва Бедил» (1968), «Мулоҳизаҳо доир ба афкори  адабӣ – эстетики устод Айнӣ” (1982), «Қуллаи баланди  шеъри сода» (оид ба иртиботи эҷодии М. Турсунзода ва Ҳофизи Шерозӣ; (1985) ва ғайра аз назари тадқиқи масоили ворисияти адабӣ, анъана ва навоварӣ, рушди адабиёт навишта шудаанд.

Субҳон Амирқулов 25 июни соли 1935 дар деҳаи Гулшани ноҳияи Ғузори Ўзбекистон таваллуд шудааст.

 Ҳокими Азиз замоне аз зумраи маъруфтарин чеҳраҳои радио ва телевизиони Тоҷикистон буд. Чӣ дар радио ва чӣ дар телевизион дар таҳияи беҳтарин барномаҳо бо диди тозаву мавзӯъҳои ҷолиб саҳм дошт. Ҳоло ҳам силсилабарномаҳои телевизионии вай, аз ҷумла барномаи пурбинандаи “Суҳбати мардона” дар ёду хотири бинандаҳо нақш бастааст. Чун мусоҳибонаш дар ин барнома мисли зиндаёд устод Лоиқ Шералӣ шахсиятҳои варзидаву шинохта буданд.  Аммо имрӯз ба баъзе сабабҳо аз кори журналистӣ канор рафт.