ШОИРИ НАБАРДҲО. Шеъри устод Лоиқ Шералӣ дарпосухи як номаи марҳум Сулаймон Лоиқ

Ба шоири инқилобӣ

Сулаймон Лоиқ

Нестӣ ту Лоиқи ғамҳо^[1] дигар,

Лоиқи андӯҳу мотамҳо дигар.

Шаҳрбанди худ наӣ, разми туро

Мешиносад ҷумла оламҳо дигар.

Дил ба тӯфони ҳаводис додаӣ,

Дар мадори Инқилоб истодаӣ.

Нестӣ ту Лоиқи афғону оҳ,

Лоиқи исёну тӯфонзодаӣ.

 

Аз нигоҳат чашми душман хира бод,

Аз гувоҳат рӯзи бадкин тира бод.

Инқилоби чира андар мулки ту

Дар дили ҳар фарди афғон чира бод!

 

Нест ҳар фарде сипоҳи Инқилоб,

Гирад ӯро охир оҳи Инқилоб.

Дарраи зиндон дари зиндон шавад

Баҳри ҳар нохайрхоҳи Инқилоб.

 

Он чӣ дар шеърат сурудӣ солҳо

Аз ғами худ, аз ғами ҳамҳолҳо,

Ин замон бикшода ҳамчун Инқилоб

Дар фазои мамлакат шаҳболҳо.

 

То ба ҷое, ки набарди мардум аст,

Шеър ёри гарму сарди мардум аст.

Шеъри ҳозир нест як вазни арӯз,

Шеъри ҳозир вазни дарди мардум аст.

 

Шоири пуршӯр ҷӯяд Инқилоб,

Хомааш ҳар лаҳза гӯяд Инқилоб.

Пештар ҳам бештар аз ҳар диле

Дар дили шоир бирӯяд Инқилоб!

 

Пас ту ҳам, эй шоири шӯридадил,

Бар ҷаҳони зулм зан бонги раҳил.

Ту дар он ҷо инқилоби тоза кун,

Ман дар ин ҷо инқилобатро кафил!

 

То бибинад халқи афғон сурҳо,

Дар раҳи мақсуд дуродурҳо,

Мефиристам ман суруд аз Панҷрӯд,

Мефиристам ман зи Норак нурҳо.

 

Мефиристам меваҳои Инқилоб,

Меваҳои шеваҳои Инқилоб.

Мефиристам корвонҳои қатор

Аз сахою аз сафои Инқилоб!

 

Шоирему мушфиқи халқи худем,

Ошиқони содиқи халқи худем.

Ту дар он ҷо, ман дар ин ҷо, то бақост,

Дар садоқат лоиқи халқи худем.

 

Мо на танҳо ҳамҷавору ҳамҳудуд,

Ҳамдилему ҳамсафиру ҳамсуруд.

Сӯи ту, эй Лоиқи разму набард,

Мефиристад Лоиқи ошиқ дуруд!

 

Байни мо меҳру вафову ёрӣ бод!

Дар ҳама Машриқ аламбардорӣ бод!

Байни мо дарёи Ому ҷорӣ буд,

Баъд аз ин дарёи дилҳо ҷорӣ бод!

1.10.1978

[1]. Сулаймон Лоиқ дар номае барои камина навишта буд: «Аз Лоиқи ғамҳо ба Лоиқи шодиҳо».