Номаи хонанда
Ман ба фосила аз пойтахт дуртарам ва имконе надорам ҳар рӯз ба шаҳр равам ва аз Китобхонаи миллӣ истифода кунам. Албатта, ман узви ин китобхона ҳастам ва сари чанд вақт меравам. Бароям хеле осон даст медиҳад, ки адабиёти дилхоҳамро зуд пайдо ва мутолиа намоям. Аммо на ҳамеша чунин имкон дорам: кори хона, корхона, зиндагӣ...
Терроризм содир намудан амалҳое мебошад, ки ба одамон хатари марг ба миён меоваранд, истифодаи он мақсади ҷисмонан бартараф кардани рақиби сиёсӣ, вайрон кардани бехатарии ҷамъиятӣ, тарсонидани аҳолӣ ё расонидани таъсир барои аз тарафи ҳокимият қабул кардани қарорҳо мебошад. Зўроварӣ, зулм, фишороварӣ, таҳқир ва паст задани шаъну шарафи инсон хусусан гурўҳҳои дигари этникӣ аз ҷониби ҷомеа ва давлат муҳим аст, эътирозро ба вуҷуд оварад...
Дар маҳфили навбатии “Дастони моҳир”-и толори кӯдакон ва наврасони Китобхонаи миллӣ ба бачаҳо омода сохтани гули зебо супориш шуд.
Чун анъана мураббӣ як суҳбати дилнишинро бо ширкаткунандагони хурдсол дар мавриди гул ва намуди гулҳо анҷом дод.
Аз бачаҳо пурсид, ки кӣ номи кадом гулро медонад ва онро кай ва дар куҷо дидааст.
Баъди саволу ҷавоб аз ширкаткунандагон хоста шуд, ки ҳар кас ҳар гули зебо, ки медонад, онро
