Чунин ном дошт чорабинии сиёсӣ-оммавӣ, ки имрӯз бо ташабусси Ташкилоти ибтидоии “Китобдор”-и ҲХДТ дар ноҳияи И.Сомонӣ бахшида ба “Рӯзи ҷавонон” баргузор гардид. Муовини Директори Муассисаи давлатии «Китобхонаи миллии Тоҷикистон» Салима Раҷабова мақсаду мароми чорабиниро шарҳ дода, қайд намуданд, ки ҷавонон дар пешрафту шукуфоии меҳани азиз саҳми арзанда доранд.
Бахшида ба Рӯзи байналмилалии оила дар Китобхонаи миллӣ таҳти унвони “Зан ва сиёсат” чорабинии сиёсӣ-омавӣ баргузор шуд. Салима Раҷабова-муовини Директори Китобхонаи миллии Тоҷикистон дар суханони ифтитоҳи худ аз барномаҳои давлатии пуштибонӣ аз оила сухан ронд ва гуфт, ки Ҳукумати кишвар ва бахусус Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон
Ҳаким Карим на танҳо нависанда, тарҷимон, хабарнигор, балки ҷанговари матин, муборизи шуълавари ҳаёти сотсиалистӣ буд. Ҷонбозию қаҳрамониҳо ва асарҳои пурмазмуни ў номи Ҳаким Каримро зиндаю ҷовид гардонидааст.
Дар ҳақиқат, нависандае, ки хонандаро ба ҳисси баланди ватандориву ватандўстӣ, худогоҳиву худшиносӣ ва ифтихори миллӣ ҳидоят менамояд, дар ҳамаи давру замонҳо аз тарафи халқу мамлакати азизаш чун накўтарин инсон қадрдонӣ мешавад. Бе муболиға Ҳаким Карим ҳам дар дилу дидаи мардуми
Имрўз аксарияти мо, чӣ хурду чӣ бузург ва чӣ муҳассилу чӣ донишҷў аз ҳофизаи худ шикоят дорем ва ҳатман барои иллати рафъи он дар андешаем. Дар воқеъ, ҳофиза ва ё ба ибораи дигар хотира дар зиндагии ҳар яки мо нақши басо муҳим дорад. Тибқи андешаҳои мутахассисони соҳа ҳофизаи қавӣ доштан аломати саломатии ақл аст.
Ҳангоми мутолиаи асари «Доират-ул-маориф» (1327)
Маҳмуд Темур дар адабиёти муосири араб, бо вуҷуди густурдагии соҳаи фаъолияти худ бештарин муваффақият ва шуҳратро аз ҳикояи кўтоҳ ё новеллаҳои баландмазмун ва роман ёфта, ба қавли Тоҳо Ҳусайн: «ў дар рушду пешрафти соҳаи ҳикоянависии араб, саҳми босазое дорад. Вақте ки Темур фаъолияти эҷодии худро сар кард, новеллаи арабӣ аввалин қадамҳои ноустувори худро мегузошт. Маҳмуд он навелларо мисли кўдак навозиш мекард ва онро солиму устувор сохт».
Муносибатҳои мухталифи сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангӣ дар таърихи халқу миллатҳои ҷаҳон, сабабгори пайдоиши жанрҳои нави адабӣ низ
Ҳангоме ки ба ҳаёту фаъолияти бархе аз шахсиятҳои барҷастаи фарҳангии тоҷик шинос мешавем, шоҳиди он мегардем, ки на танҳо тавассути осори безаволашон дар рушди забони миллати хеш ҳиссагузор гардидаанд, балки бо роҳи тайкардаи эҷодӣ, рўзгор ва зиндагиномаи хеш дар дилу дидаи ин халқи фарҳангдўст ҷой гирифтаанд.
Дар ҳақиқат, устоде, ки донишҷўро ба
