Фонди фолклори тоҷик (ФФТ), бойгонии фолклори халқи тоҷик, ки соли 1958 дар Институти забон, адабиёт, шарқшиносӣ ва мероси хаттии ба номи Рўдакии АИ Ҷумҳурии Тоҷикистон таъсис дода шудааст. Маводди ганҷина, асосан, ба забони тоҷикӣ буда, баъзе намунаҳо ба забонҳои русӣ ва ўзбекӣ нигаҳдорӣ мешаванд.
Ганҷина дар асоси маводи фолклории шуъбаи адабиёт, ки 320 саҳифаро ташкил мекард, созмон ёфт. Баъдан
Аз маъруфтарин дастаҳои ҳунарии кишвар аст. Ҳунарманди маъруф Зафар Нозим ба хотири ҷамъоварии ганҷинаи ҳунарҳои халқӣ ин дастаро созмон дод ва дар кутоҳтарин фурсат муваффақ шуд. Ҳайати эҷодӣ, дастаи ҳунарии фолклориву этнографӣ, ки бо ташаббуси Ҳунарпешаи халқии Тоҷикистон Зафар Нозимов соли 1986 дар назди Филармонияи давлатии Тоҷикстон таъсис ёфта, аз 75 нафар иборат буд.
Ин ном барои хонандаи тоҷик бештар романи ӯ “Чаманоро”, ки соли 1965 аз ҷониби адабиётшиноси маъруф ва олими шнохта Раҳим Ҳошим аз туркӣ баргардон шуда буд, ошност. Баъдан чанд асари одиби номвари турк аз русӣ тарҷума шуд. Аммо маъруфиати “Чаманоро” дигар будааст.
Гунтекин 25 ноябри соли 1989 дар шаҳри Истанбул ба дунё омадааст. Нависанда драматург, тарҷумон ва адабиётшиноси турк. Дар ташаккули шахсияти ў падараш
Гарсиа Лорка Федерико аз маъруфтарин чеҳраҳои олами адаби ҷаҳонист, ки даҳҳо асари мондагор ба ёдгор гузоштааст. Адиби тавоно солҳои 1898 – 1936 зистааст. Аввалин китобашро соли 1918 чоп кардаву баъдан то охири умр даҳҳо китобу пйесаву, роману доштонаш пайи ҳам чоп шудаанд. Аз ин нобиға китобҳои зиёде дар Китобхонаи миллӣ маҳфузанд, ки қобили мутолиа мебошанд.
Гарсиа Лорка 5 июн соли 1898, таввалуд шудааст. Шоир
1. Ганҷи дуюм аз ганҷҳои ҳафтгонаи Хусрави Парвиз. Ваҷҳи тасмияаш ин аст, ки Қайсари Рум аз хавфи Хусрави Парвиз чанд киштӣ аз зари сурх пур карда ба ҷазирае мефиристад. Вале боди мухолиф он киштиҳоро ба сўи мулки Парвиз овард. Парвиз он молро гирифт ва онро «Ганҷи бодовард ном ниҳоданд.
2. Номи тарона ва оҳанги мавсимиву маросимии бостонии тоҷикон.
Гесў печа, мила, кокул, мўи дарози бофтаи занон. Муаллифи «Фарҳанги Онандроҷ» гўяд: «Гесў мўи дарозе, ки аз ҷониби сар кашида бошад ва ин ғайр аз зулф аст». Айни ҳамин мазмун дар «Ғиёсу- л- луғот» низ омадааст. Одати доштани гесўи дароз дар байни занони тоҷик аз қадим маъмул буд. Дар тўли таърих дар байни тоҷикон шаклу намудҳои гуногуни
