Хуш омад гул в-аз он хуштар набошад,
Ки дар дастат яке соғар набошад.
Замони хушдилӣ дарёбу дур ёб,
Ки доим дар садаф гавҳар набошад.
Ғанимат дону май хӯр дар гулистон,
Ки гул то ҳафтаи дигар набошад.
Аё пурлаъл карда ҷоми заррин,
Бубахшо бар касе, к-аш зар набошад.
Биё, эй шайху аз хумхонаи мо,
Яке аз суннатҳои неки Наврўз дар гузашта чунин будааст, ки бомдод рўзи аввали моҳи фарвардин мардум ба ҳамдигар об мепошиданд ва шакар ҳадя мекарданд. Суннати об пошидан бо нияти бахти сафед ва покизагиву оромии рўҳу ҷисм ва ҳадяи шакар маънои ширин кардани даҳонро дорад, ки аз ин Наврўз то Наврўзи дигар қалбҳо аз кинаву кудурат пок ва комҳо ҳамеша ширин бошанд. Баъди адои ин суннатҳо ба таҳияи хони наврўзӣ, яъне ҳафт шин ва ҳафт син мепардохтанд ва дар наврўзгоҳҳо ҳамчун рамзи хуршеди оламафрўз гулханҳои бузург меафрухтанд.
Аз сабаби афзудани шумораи хонандагон, махсусан дар давраҳои имтиҳонот донишҷўёни зиёде ба Китобхона меоянд, инчунин барои фароҳам овардани шароити беҳтару мусоидтар дар Китобхонаи миллӣ толорҳои хониши иловагӣ – толори ҳуқуқ ва фалсафа ва толори хониши тестҳои имтиҳонотӣ ташкил карда шуд.
Китоб ақлу дили касро бо ҳиссиётҳои дўст доштани одаму ҷаҳон рўҳбаланд менамояд»
Максим Горкий.
Китобу китобдорӣ дар даврони соҳибистиқлолӣ
