Садриддин Айнӣ дар асарҳои худ ҳар ду калима (ҳам самоворхона ва ҳам чойхонаро ба кор бурда, зимнан ишорат намудаанд, ки «дар раставу бозорҳо ва чойхонаҳо ҳофизон сурудхонӣ менамуданд ва дар баъзе ҷойҳо қиссахонӣ мешуд». Дар охири асри XIX ва нимаи аввали асри XX дар чойхонаҳои баъзе шаҳрҳо шоҳномахонӣ, қиссахонӣ ва қиссгўӣ аз китобҳои «Шоҳнома», «Барзунома», «Абумуслимнома», «Чор дарвеш», «Ҷомеъ-ул-
Маҳфили навбатии “Ҳамешабаҳор” таҳти сарпарастии шоири маъруф Хайрандеш бо ширкати ҷамъе аз суханварон ва хонандагони толори хониши кӯдакон ва наврасони Китобхонаи миллӣ баргузор гардид.
Баъд аз таътили тобистона бори аввал хонандагони толори кӯдакон ва наврасон дар як маҳфил гирди ҳам омаданд. Дар суханони ифтитоҳи худ шоири дӯстдошта Хайрандеш иброз