Китоб аст, ки таърихи куҳанбунёди мо, ганҷинаҳои тамаддуни башарӣ, дурдонаҳои назми ҳазорсолаи мо, достонҳо ва илму дониши даврони бостонӣ, хираду заковати наслҳо ва халқҳоро зинда нигоҳ медорад.
Китоб аст, ки бо нури донишу маърифат роҳи мардумонро равшан сохта, боиси ҳастиву пойдории миллат, таърих, забон, адабиёт ва фарҳанг гардидааст.
Яке аз нодиртарин нусхаи хаттӣ, ки дар «Осорхонаи китоб»-и шуъбаи дастхатҳои Шарқ ва китобҳои нодири Китобхонаи миллии Тоҷикистон ба намоиш гузошта шудааст, «Шоҳнома»-и Ҳаким Абулқосим Мансур ибни Ҳасани Фирдавсӣ (934-1020), бузургтарин шоири ҳамосасаро мебошад.
«Шоҳнома»-и Ҳаким Фирдавсӣ бешубҳа бузургтарин ва муҳимтарин ҳамосаи миллии қавмҳои тоҷику эронӣ, шоҳкории адабиёти мо буда, дар байни қавму миллатҳои дигар низ мақом
Ин бор маҳфили “Дастони моҳир” ба атфол роҳу шеваҳои сохтани замбурӯғро омӯхт.
Замбурӯғ маъмулан аввали баҳор зиёд аст ва он зери тундару борони баҳорӣ нашъунамо мекунад.
Замбурӯғ барои инсонҳо як ғизои хеле хуштамъ ва болаззатест. Гумон намерафт, ки бачаҳо онро надонанд. Дар аввалин суол дар ин маврид посухҳои ҷолиб доданд. Маълум гардид, ки худи истилоҳи замбурӯғ барои онҳо бегона нест. Бачаҳо ҳатто нақл карданд, ки дар хона модаронашон чӣ таомҳои лазизе аз замбурӯғ
Соли 1977 асари шарқшинос, адабиётшинос, доктори илмҳои филологӣ, намояндаи Академияи илмҳои Тоҷикистон Иосиф Самуилович Брагинский (1905 Киев-1989 Москва) бо номи «Исследования по таджикской культуре» дар шаҳри Масква нашр шуд.
Муаллиф дар ин асараш натиҷаҳои таҳқиқотҳои омўзишиашро дар бораи фарҳанги халқи тоҷик ва рушди адабиёти он, аҳамияти ҷаҳонии фарҳанги тоҷикон, урфу одати халқҳои шарқ ва ғайра
