Ҳунарманди халқии Тоҷикистон Носир Ҳасанов сиришташ, обу гилаш аз ҳунар аст. Ва ӯ ин асолати худододро дарк кардааст, ки дар ҳама марҳалаҳои умри пурсамар зина ба зина, дараҷа ба дараҷа қобилият ва истеъоди хешро ривоҷу равнақ дода, сайқал ва комил мегардонад.
Носир Ҳасанов 11 августи соли 1935 дар шаҳри Душанбе, дар оилаи зиёӣ ба дунё омадааст. Артисти хизматнишондодаи Ҷумҳурии Тоҷикистон 1974,
Ҷаҳони маънавии халқи озоди тоҷик беҳад бой аст. Суруду рақсҳояш гуногунанд, нақшҳои оддиаш ҳам равшану рангинанд, кишвараш беҳудуд, кўҳҳои Помираш сар ба афлок, обҳои шаффофу сарди кўлу рўдҳои кўхсораш амиқу ҷонбахшанд.Ба ҳунарпешаҳои истеъдоди балети торҷик нигариставу аз маҳораташон ба ваҷд омада бовар мекунӣ, ки дар асоси ин санъати басо зебои халқ бо анъанаҳои
Абдусалом Деҳотӣ, шоири шинохта ва пажӯҳишгари маъруфи қарни 20 ин мақоларо соли 1944 навиштааст. Мақола ба бисёр паҳлуҳои зиндагии сарояндаи мумтози Шашмақом Ҳоҷӣ Абдулазиз рушанӣ меандозад. Он дар Куллиёти шоир, ки соли 1966 дар шаҳри Душанбе чоп шудааст, ҷо дода шудааст. Мо онро айнан ва бидуни таҳрир аз ҳамин китоб бознашр мекунем ва гумон дорем барои ҳар касе
Ба таваллуди яке аз маъруфтарин ҳунармандони қарн, яке аз чеҳраҳои шинохтаи фарҳанги кишвар Одина Ҳошим 83 сол шуд. Исми ин хунёгари нотакрор ва ин донандаи хуби таронаҳои мардумӣ тӯли ин ҳама солҳо вирди забон будаву таронаҳояш ҳамоно маъруфияти беандоза доранд. Одина Ҳошим бо овози худододу форам ва табииву марғуладори хеш аз дарди дили мардум барои мардум месароид. Садои дилпазири ин овозхони саршиноси тоҷик ба дили ҳазорон мухлисаш ҳам дар дохил ва ҳам дар хориҷи кишвар роҳ ёфта, ўро маҳбуби қалбҳо карда буд. Дар давоми умри бобаракаташ дар санъати мусиқии классикии тоҷик ҳидматҳои арзишмандеро анҷом додаст.
Фозил Солиев дар ҳаёти мусиқии ҷумҳурӣ саҳми камназир, мақому мартабаи хос дошта, асарҳои ў ҳамчун намунаҳои ибрати хизмат ба халқу ватани хеш ва санъат абадан дар саҳифаи таърихи фарҳанги миллат сабт ёфтаанд. Сурудҳои «Мепарварам» шеъри А.Шукўҳӣ, «Бихандад лола» шеъри устод Рўдакӣ, «Нигорам ояд»-и О.Лутфӣ, «Ин қадар зебо Душанбеи мо»-и Боқӣ Раҳимзода, «Хандаи лаъли лабат»-и Мирзо Турсунзода, «Боми ҷаҳон»-и Муҳиддин Аминзода ва
Агар Зафар Нозим зинда мебуд, имрӯз ба синни мубораки 80 медаромад. Сад ҳайфо, ки ин ҳунарманди нотакрор хеле бармаҳал ҷамъи моро тарк кард ва ва ҳазорон мухлисонашро дар суг нишонд. Ҳунарманде буд соҳибмактаб, донишманд ва дар интихоби таронаву оҳанг мумтоз. Руҳаш шоду хонаи охираташ обод бод! Бо чанд ҷумла аз ӯ ёд мекунем.
Зафар аз хурдӣ ба ҷодаи ҳунар по монда ва ҳамеша кўшиш доштааст, ки ба кўи мурод бирасад. Аз ин рў, шавқу рағбати ў ба санъати овозхонӣ пайваста меафзуд. Ва нахустин ҳунарварзӣ дар озмуни саросари ҷумҳурии Тоҷикистон (1957) аз истеъдоди ў гувоҳӣ дод. Баъдтар ба кохи
