Зиёд иттифоқ меуфтад, ки аз ман суол мекунанд: «Ҳеҷ китоб дорӣ?».
Ва ҳар бор беихтиёр ин посух аз лабам меҷаҳад: «Китобро танҳо пайғамбарон доранд!». Ба наздикӣ дар ҷамъе ҳамин моҷаро такрор шуд ва як дӯстам, ки миёни ману ишон таоруфе нест ин бор бо дилтангӣ гуфт: «Чаро тӯтивор ҳамеша ин ҷумларо такрор мекунӣ?!».
Лозим донистам таърихчаи ин ҷумларо бигӯям, агарчи ҳамеша метарсам, ки онро мабодо сохтаи
Дар охирин рӯзи моҳи май, баъд аз зуҳр дар як фазои озоду кушод маҳфили навбатии “Ҳамешабаҳор”-и Китобхонаи миллӣ баргузор шуд.
Маҳфиле, ки барои ҳамагон ошност. Маҳфиле, ки солҳост бо талошҳои фазояндаи шоири маъруфи кишвар Хайрандеш ҳамвора баргузор мешавад.
Ин маҳфил як маҳфили шеъру тарона аст, ки бо ширкати васеъи мардум баргузор мешавад. Хайрандеш барои маҳфил ҳамеша макону замони
Сайфиддин Назарзода, Директори Китобхонаи миллии Тоҷикистон гуфт, ки як рӯзро дар як сол ба кӯдак ихтисос додан на ба он маъност, ки танҳо дар ҳамин як рӯз мо бояд бо тифлакон бошем, ба онҳо ғамхорӣ зоҳир намоем. Кӯдаки солим замоне ба камол мерасад, ки калонсолон, ба вежа волидон дар хона ва мураббиён дар боғчаву мактаб ҳамеша дар тарбияи дурусти вай кӯшо бошанд.
Шояд бисёриҳо ин мисраъҳои устоди равоншод Лоиқ Шералиро ёд доранд. Шеъре саропо аз таманноҳои як марди баркамол, ки орзу борад ақалан боре кӯдаки нодон шавад.
Боз мехоҳам, ки аз нав кӯдаки нодон шавам,
Боз мехоҳам, ки аз нав кӯдаки гирён шавам.
Субҳи имрӯз ҳам чун анъанаҳои моҳҳои пеш гуруҳе аз кормандони Китобхонаи миллӣ ба корҳои тозагиву назофат дар гирду атрофи бино ҷалб шуданд.
Гузаронидани ин рӯзҳо ҳукми анъана гирифтааст ва ҳар моҳ, баъзан бештар аз он барои ободонии атроф ва дохили бино кормандон ба ҳашар ҷамъ мешаванд.
Субҳи имрӯз ҳам рӯзе аз он рӯзҳо буд. Чанд расм аз чанд лаҳзаи ин поккориву тозакорӣ.
Чунин ном дошт Конфронси илмӣ -оммавӣ бахшида ба Рўзи ҷавонони Тоҷикистон, ки баъди зуҳри имрӯз дар Китобхонаи миллӣ баргузор шуд.
Директори Китобхонаи миллӣ Сайфиддин Назарзода бо арзи табрики самимӣ ба муносибати Рӯзи ҷавонон гуфт, ки дар ҷомеаи имрӯз ҷавонон як қувваи пешбаранда маҳсуб мешаванд ва нақши онҳо дар рушди суботу оромӣ ва тавсеаи иқтисодӣ қобили инкор нест.
