Драмаи халқӣ, намоишномаҳои халқӣ, песаҳои анъанавӣ ё асарҳои намоишӣ, ки дар асоси эҷодиёти шифоҳии халқ ба вуҷуд омада, мазмуни ғоявии онҳо орзуву умед ва рўҳияи халқро ифода мекунанд. Драмаи халқӣ яке аз омилҳои асосии инкишофи санъати театрии халқӣ ба шумор меравад. Театри халқии тоҷик таърихи қадимӣ дорад. Унсурҳои онро бостоншиносон дар нақшҳои сангу деворҳо,
Сайидалӣ Маъмур – шоири шинохтаи тоҷик, барандаи Ҷоизаи Созмони ҷавонони Тоҷикистон (1978), Ҷоизаи давлатии Тоҷикистон ба номи Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ, Корманди шоистаи Тоҷикистон, Шоири халқии Тоҷикистон ду рӯз баъд ба синни мубораки 75 қадам мениҳад. Сайидалӣ Маъмур аз зумраи маъруфтарин қаламкашони муосири тоҷик ва муаллифи шеъру достонҳо ва китобҳои зиёди хонданӣ мебошад. Дар муаррифиномаи Иттифоқи Нависандагони Тоҷикистон дар бораи ӯ мехонем:
Маҷаллаи «Дружба народов» маҷаллаи адабию бадеӣ ва оммавию сиёсӣ дар Русия. Соли 1939 дар шаҳри Маскав таъсис ёфтааст. Аввал ҳамчун алманах дар ду моҳ як бор чоп мешуд. Соли 1950 ба маҷалла табдил ёфт. То соли 1990 нашрияи Иттифоқи нависандагони ИҶШС буд, баъд хусусӣ шуд. Дар замони Шўравӣ аз 10000 (с.1939) то беш аз 1100000 нусха чоп ва дар тамоми қаламрави ИҶШС паҳн мегардид.
Аз таваллуди Қаҳрамони Тоҷикистон Шириншоҳ Шоҳтемур-яке аз арбобони барҷастаи сиёсӣ ва давлатии тоҷик моро саду бист сол ҷудо мекунад. Мо ӯро хеле баъдтар, дар оғози солҳои бозсозӣ ва баъдан баъди Истиқлоли давлатӣ бештар шинохтем. Шириншоҳ шахсияте буд, ки дар ташаккули аввалин давлатдории тоҷикон дар садри мубориза бо душмонони дохиливу хориҷӣ қарор дошт. Аз аввали моҳи декабр
Барои ин олими пухтакор таърих афсонаи ширин нест, балки саропо илм аст, дирўз, имрўз ва фардои инсонҳост, бо ҳазорон мушкилот саҳифаҳои норавшани таърихи меҳану миллаташро омўхта, афзалияту кўтоҳиҳояшонро муайян месозад, бо ҳавсалаи тамом ва масъулият корро анҷом медиҳад, ба ҳар ҳодисоту далели таърихӣ аз нуқтаи назари
«Дугоҳ» суруд ва оҳанги бостонии маросимию мавсимӣ, ки онро ба Борбади Марвазӣ мансуб медонанд. Номи яке аз шуъбаҳои мақоми «Ҳусайнӣ». Таркиби «Дугоҳ» аз ду бонг ва шуъбаҳои «Наҳованд» ва «Нишопураки Саркор» иборат аст. Кавкабии Бухороӣ дар асари худ «Дар баёни «Дувоздаҳмақом» тарзу усули эҷоди «Дугоҳ»-ро дар сози мусиқӣ чунин зикр кардааст:
