Дар базму рамзи зиндагӣ як духтари танҳо манам...
Сеюмин маҷмуаи шеърҳои Саидаи Зайдулло бо номи «Меҳроби ғазал» ба дасти хонанда расид. Баъди «Паймонаи меҳр» ва «Накҳати бўстони ҷавонӣ» ин севумин маҷмўаи шоираи ҷавон аст.
Саидаи Зайдулло номзади илми филология адабиётшинос, дар шаҳри Душанбе дар оилаи омўзгор ба дунё омадааст. Падараш Зайдулло Зикаев мурабии гуштини тарзи «Дзюдо» буда, модараш Сайлӣ дўзанда аст. Соли 1999 мактаби таҳсилоти миёнаи умумии рақами 11 – шаҳри Душанбе, факултаи филологияи тоҷики Донишгоҳи давлатии омўзгории Тоҷикистон ба номи Садриддин Айниро хатм какрдааст.
Фаъолияти кориашро аз соли 2004 то соли2009 дар Кумитаи ҷавонон, варзиш ва сайёҳии назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ба ҳайси мутахассис оғоз бахшидааст. Аз соли 2009 инҷониб дар Шўъбаи кор бо занон ва оилаи дастгоҳи Раиси шаҳри Душанбе ба ҳайси сармутаххассис фаъолият дорад. Дар баробари ин, шўъбаи аспитрантураи Донишгоҳи давлатии омўзгории Тоҷикистонро аз рўи ихтисоси адабиёти тоҷик бо муваффақият хатм намуда, рисолаи номзадияш таҳти унвони «Поэтикаи «Хусравнома »- и Шайх Аттори Нишопурӣ» ҳимоя намудааст.
Саида дар гуфтани шеър низ ҳанўз аз овони донишҷўи кўшишҳои пайёпай дорад. Маҷмўаҳои шеъраш таҳти унвони «Паймонаи меҳр», «Пайванди бегазанд» ва «Накҳати бўстони ҷавонӣ», «Меҳроби ғазал» дастраси дўстдорони каломи бадеъ гардидаанд.
Саидаи Зайдулло худро ҳоло ҳам навсафар дар ҷодаи шеър медонад. Албатта дар эҷодиёти ў чун шеъри аксари шоирони ҷавон баъзе норасоиҳои қолабӣ аз нигоҳи равонии мазмун ба назар мерасанд, аммо ў метавонад бо кўшише онҳоро бартараф кунад. Зеро имрўз масъулити суханвариро сареҳан идрок намуда, бо азми разманда ва эътиқоди росих дар масири интихобкардааш пеш меравад. Шеъраш рўз то рўз фарогири дунёи фароҳи шоирӣ мегардад.
Муҳимтарин хусусияти ашъори ў дар самимият ва халқияти нигоришаш мебошад.
Шабҳои чароғонат бар дида шарар бахшад,
Эй кишвари афсона , нури ту саҳар бахшад .
Маҳтоб ба домонат бо партави тиллоӣ,
Эй мазраи умедам, хоки ту гуҳар бахшад
Ҳар гаҳ, ки назар созам бар сўи ливоят ман
Шаҳномаи меҳри ту дунёи дигар бахшад.
Чакидаҳои хомаи ў аз лиҳози корбурди санъатҳои лафзиву маънавӣ мумтоз буда, бо ташбеҳ , истиора , киноя , маҷоз , таҷнис, талмеҳ, суолу ҷавоб , тазод таҷнис ва ғайра тазъйин ёфтаанд.
Аз он нигоҳи пуршарар шароразор мешавам ,
Маро зи токи ишқи ў басе хумор мешавам .
«Насими ёр мерасад »
Ба печи зулфи ман бубин, бақои қисматам чунин,
Ба дафтари тирезаҳо намерасад паёми маҳ.
«Мабар панаҳ»
Номардиҳои иддае ҷонро ба лаб оварду ман,
Чонро ба қурбонӣ диҳам баҳри дифои зиндагӣ.
«Зиндагӣ »
Дар базму рамзи зиндагӣ як духтари танҳо манам ,
Маҷнуни дил, кай мерасӣ ? лайлотар аз Лайло манам .
« Лайлотар аз Лайло манам»
Афкори пурғалаёни андешаҳои худро бо истифодаи таъбиру ифодаҳое чун « фонўси адл», «дафтари хуршед» , «шаҳри шарафбод»,«шаҳномаи меҳр» , назаргоҳи саодат » , «зулматшикан бахтоваре », «ваҳдатрасон диловаре », « фардофурўз», « зулматоин », «раҳматрасон» , «ғамшикан», «ғамсўз» , «ёдзор», «фироқи ташна», «навори ёд» , «китоби ёд» , «оҳанги парешонӣ» , «шеъри борон » , «шаҳномаи баҳор » , «дасти ҳиммат», «пуштаи хаёл» ороста баён мекунад.
Мисраҳои «Умри ман пайванд агар бо риштаи меҳри ту шуд, «Нафас ҳар дам зи ҷони ман гурезон мешавад охир » , «Ҳар баҳор аз кўчаи нозам гузар», “Миёни барги гул дорам нуҳуфта рози пинҳонӣ», «Дар диёри орзуҳо хўшачини ормонам», «Ишқи ман зери нафас дар қафасе раҳ дорад», «Надонистам, ки ишқи ту маро ҳар ҷо суроғ ояд”, «Мерасад нури абад аз ҳикмати ақли салим» , «Эй сўз ,чӣ сўзӣ,ки маро соз бубахшӣ, Ба мурғи дилам ҳикмати парвоз бубахшӣ »,аз ҳунари тасвиргароию хаёлангезии ин қаламкаш гувоҳӣ медиҳанд, ки хеле дилписанд ба қалам омадаанд .
Баъди «Паймонаи меҳр » ва «Накҳати бўстони ҷавонӣ» ин севумин маҷмўаи ашъори Саидаи Зайдулло аст.
М. Муҳаббатова,
мутахассиси пешбари
Маркази такмили ихтисос
