“...вақтҳое, ки вай байни оддитарин ташвишҳои рўзгор ва муҳимтарин корҳои давлат фарқе намегузошт-ҳамаашро як хел, бесаброна ва ниҳоят бо ҷиддият иҷро мекард, вақтҳое, ки вай эътимоди комил дошт бо воситаи обутоби ҳарбӣ одамонро хушбахт кардан ва маргро фиреб додан мумкин аст!
Оқибат чӣ? Як пири фартут. Ва ақл бовар намекард, ки ин пири фартут ҳамон одамест, ки ҳукмаш ҳудуд надошт, ҳамон одамест, ки агар мепурсид, соат чанд аст, ба ў ҷавоб медоданд: “Ба шумо соати чанд даркор, генералам”!
Ва алҳақ гардиши вақт дар ихтиёри ў буд; агар лозим бошаду раво донад, фармон медод, ки рўзро шаб гўед ва шабро рўз ва идҳои анъанавиро пешу пас мебурд, тақвимро
Боз нафаре аз сафи кормандони Китобхонаи миллӣ аз ин олам ба олами дигар рахти сафар барбаст. Боз ситорае дар осмони зиндагӣ хомӯш шуд. Боз як инсони самимӣ бо қалби пур аз муҳаббат ёру ошноро тарк кард, хонаи худро ба мотамсаро табдил дод, наздикону пайвандонашро ба азои худ гирифтор кард.
Наргис хеле бармаҳал аз олам рафт, вай нав аз
Олиме, ки майдони пурхатари ҷангро дидаву солҳо бо бӯйи боруту садои тонку тӯп зистааст. Аз муҳоорибаҳо ҷони солим бурдаву чун фотеҳи ҷанги хонумонсӯз ба Ватан баргаштааст. Аммо вуруд ба шоҳроҳи илм дарҳои дигари пирӯзиро ба рӯяш боз кардааст.
Баҳодур Искандаров 12-уми апрели соли 1912 дар деҳаи Сочарви ноҳияи Шуғнони ВМКБ дар оилаи деҳқон ба дунё омадааст.