Афроди дорои имкониятҳои маҳдуд касонеанд, ки нуқси ҷисмонӣ доранд. Иддае модарзод бо ин гуна нуқсҳо ба дунё меоянд ва зумраи дигар бар асари ҳодисаҳои нохӯш маъюби якумрӣ мешаванд.
Аммо аксари онҳо шахсоне мебошанд, ки ба зиндагӣ бо чашми умед менигаранд ва ҳамеша раҳмати худовандӣ ва муъҷизаро дар зиндагӣ интизоранд. Яъне, ин афрод бо умед зиндагӣ мекунанд, умед доранд рӯзе дидаи бинояшон бармегардад, пою дасташон сиҳат меёбад.
Умед аст, ки инсонро зинда медорад ва умед аст,
Нусхаи хаттӣ китоберо гўянд, ки коғази он аз тарафи санъаткори моҳире сохта шуда, ҷилди он аз тарафи ҳунарманди тавоно саҳифабандӣ шуда, муҳтавои онро олиму донишманде бо хома (қалам)-и хеш бо диққату ҳавсалаи хос дар тўли рўзҳову моҳҳо ва шояд солҳо таълиф ё эҷод намудааст.
Қобили зикр аст, ки осору андешаҳои гузаштагони мо аз тариқи ин гуна нусхаҳои хаттӣ ба дасти мо омада расида аст.
Шуъбаи нигоҳдории депозитарӣ дар Китобхонаи миллӣ аз ҷумлаи шуъбаҳоест, ки барои хонанда хеле армуғонҳо дорад. Хонандагон дар ин шуъба метавонанд ба баҳри нопайдоканори адабиёти нодири олам шино кунанданд ва аз дурдонаҳои назму насри он баҳраҳо бардоранд.
Дар ин шуъба хонандагон имкон доранд бо 505 номгӯй асарҳои нодири адибони олам ошно гарданд. Аз ҷумла, китоби А.С. Пушкин «Стихотворения, поэмы, сказки»;