Дар дили мо гар намеоӣ ба чашми мо биё,
Аз муҳит андеша дорӣ, бар лаби дарё биё!
Хок дар чашмам занад наззора ҳамчун гирдбод,
Эй насими пираҳан, аз домани саҳро биё!
Аз тапидан рехт зери дом болу пар маро,
Бар сари сайди худ, эй сайёди бепарво биё!
Синаро чун лола аз доғат чароғон кардам,
Ҳамватанони азиз!
Ҳозирини гиромӣ!
Мо тасмим гирифтем, ки қабл аз оғози барномаи сафари расмии худ ба Федератсияи Россия бо шумо - роҳбарону намояндагони ҷамъиятҳои тоҷикон, соҳибкорон ва зиёиёну донишҷӯёне, ки дар ин кишвар кору зиндагӣ ва таҳсил мекунед, мулоқот доир намоем.
Аввалан, мехостам ба шумо, ки интизори
Маҳфили набатии “Ҳамешабаҳор” бегоҳии рӯзи 4-уми апрели соли равон дар саҳни Китобхонаи миллӣ бо ширкати ҷамъе аз донишмандон, ҳанармандон, мухлисони шеъри ноб, хонандагон баргузор мегардад. “Ҳамешабаҳор” маҳфилест, ки аз ҷониби Шуъбаи кӯдакон ва наврасони Китобхонаи миллӣ, бахши адабиёти кӯдаки Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон ва ҳайати эҷодии нашрияи “Пайрав” барпо мешавад ва ҳар маҳфил мавзуи хос дорад.
Субҳи имрӯз дили Фарҳоди Карим, як тан аз ноширони маъруфи тоҷик, дар Душанбе аз задан бозмонд. Фарҳоди Карим солҳои охир аз бемории дил ранҷ мекашид ва имрӯз дар баҳори 61-уми умр дунёи фониро падруд гуфт. Ӯ чанд соли охир вазифаи муовини ректори Донишкадаи давлатии санъат ва фарҳанги Тоҷикистон ба номи Мирзо Турсунзодаро ба ӯҳда дошт.
Фарҳоди Карим ҳамчун ношир ва мудири нашриёти давлатии «Адиб» кор карда, дар нашри
Рӯзи 30-уми марти соли равон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо мақсади иштирок дар идомаи тантанаҳои ҷашни Наврӯз, шиносоӣ бо ҷараёни корҳои бунёдкорию созандагӣ ва ифтитоҳи як қатор иншооти нав ба вилояти Суғд ташриф оварданд. Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистонро Роҳбарияти вилояти Суғд ва гуруҳи ҷавонон бо самимияти афзун ва рӯҳияи болида пазироӣ намуданд. Ҳадаф аз ин сафари кории
Асари адиби номии Булғористон, мутарҷим ва пажӯҳишгари “Шоҳнома”-и Фирдавсӣ Йордан Милев “Диёри домани гардун” ҳосили таассурот ва бардоштҳои маънавии ӯ аз як сафар ба Тоҷикистон мебошад.
Назари фарох, умқи дониш ва муҳаббату самимияти нигорандаи асар нисбат ба таъриху фарҳанг, ҷаззобиятҳои табиӣ, урфу одат ва мардуми ин сарзамин, ки дар сатр-сатри ин китоб эҳсос мешавад, онро ба меҳрномае табдил кардааст, ки то ҷое
