Дар маҳфили “Дастони моҳир” сохтани кабӯтар чун рамзи сулҳу ваҳдат супориш шуд. Дастони моҳир” дар остонаи ҷашни Ваҳдат баргузор шуд ва мавзуъи сохтани кабӯтар ҳам рамзӣ буд. Гузаштагони мо ин парандаи зеборо ҳамеша ба унвони пайғомрамони сулҳу оштӣ муаррифӣ кардаанд ва ҳар ҷо агар сухан аз сулҳ равад, ҳатман дар он расми кабӯтар кашида мешавад.
Тоҷикистон баъди ҷанги панҷсолаи дохилӣ 27-уми июн
Тобистони соли 1933, баъди фавти падарам мо ба Бухоро, ба назди амакамон кўчида омадем. Ин хоҳиши охирини падарамон буд-мо бояд дар пеши чашми амакамон бошем. Ман он вақт қариб панҷсола будам. Дарду алами бепадарӣ дар хонаи сербачаи амакамон гўё каме паст шуд. Ҳафт нафар фарзандони амакамон дар пеши назари мо ба воя мерасиданд, калон мешуданд. Ман рўзи таваллуди онҳоро дар ёд дорам, нахустин қадаммониву аввалин ҳарфҳои ононро фаромўш накардаам.
“Тойтўра Ботирқулов дар утоқаш танҳо мезисту ба мардуми тоҷик ва қўҳу дамани он самимона дилбаста буд. Ҳар сол тирамоҳон Бишкек мерафту аввалҳои навбаҳорон ба Душанбе бар мегашт ва дар рўзи дуюми омаданаш ба хонаи ман меомад. Кўҳҳои Тоҷикистонро ёд кардам, - мегуфт ў. Ва ба сайри кўҳҳо мебаромад, ба тарафи ҷиболи Ҳисор ё Ромит ё Рашт рафтагор мешуд”.
Ба навиштани ин матлаб номаи ноиби Ректори
