Дар Китобхонаи миллии Тоҷикистон бо ташаббуси кормандони Маркази такмили ихтисос баъд аз зўҳри рўзи 27 апрел махфили адабӣ бахшида ба фаъолияти эҷодии Нависандаи халқии Тоҷикистон, барандаи Ҷойизаи давлатии ба номи Абуабдуллоҳи Рўдакӣ Кароматуллоҳи Мирзо доир гардид.
Омўзиши таҷрибаи пешқадами кишварҳои хориҷии пешрафтаи дуру наздик нишон медиҳад, ки манбаи асосии рушди босуръати иҷтимоию иқтисодии кишвар такмил додани дониш ва касб мебошад. Зеро китобхона дар ҳама давру замон ва таърихи ташаккули миллатҳо нерӯи пешбарандаи ҷомеаи мутамаддин ва соҳибмаърифатии аҳли ҷомеа ба шумор меравад. Ҳамин аст, ки ҳамеша дигаргуниҳои куллӣ дар ҷомеа
Имсол устод Садриддин Айнӣ 140-сола шуд. Шахсияти беназири таърихӣ, оне, ки ҷони худро омода буд барои саодати миллати мо нисор кунад. Садриддин Айнӣ аз он фарзандони фарзонаи миллат буд, ки дар як давраи сарнавиштсоз фидокорона талош карда, барои таъмини бақои умри миллат қаҳрамониҳо нишон додаст ва барои ин ки халқи мазлуму ҷабрдида аз зери харобазори таърих дубора сар бардораду қомат рост кунад, падарвор ғамхорӣ ва сарпарастӣ намудааст.
Таърихи коғаз ҳам ба мисли дигар масолеҳи хаттӣ тўлонист. Истеҳсоли он ҳама масолеҳи пешинаро ба танг оварда ва шуҳрати ҷаҳонӣ пайдо кард. Таҳқиқотчии рус Н.П. Лихачёв навиштааст, ки «аз рўи ривоятҳои интишоршуда коғаз садаи II- уми мелодӣ аз ҷониби ихтироъкори чинӣ Чай – Лун ба вуҷуд оварда шудааст». Инро солноманависони Чинӣ ба асос гирифтаанд. Вале гуфтаҳои онҳо ба якдигар начандон алоқа доранд. Зеро ба ривояти яке соли 95, дигаре соли 105, сеюмӣ соли 153-и милодӣ мебошад. Байни ин солҳо 60 сол фарқ ҳаст. Инчунин яке аз он солноманависон навиштааст: «Чай – Лун соли 105 ба императори Чин тарзи омода намудани коғазро аз зағирпоя, канаб, пўсти дарахти лиф, латтапора,
Наврўз шуду лолаи хушранг баромад,
Булбул ба тамошои дафу чанг баромад.
Мурғони ҳаво наъра зананд ҷумла ба парвоз,
Мурғи дили ман аз қафаси танг баромад.
Наврўз ҷашни қадимтарин ва муқаддастарини мардуми мост. Оӯғози фасли сол аст, оғози баҳор аст, эҳёи табиат аст, оғтзи мавсими шукуфаҳост, даврони гул, сабза, хониши мурғони хушнавост. Дар ин рӯз мардум бо умедҳои нав ба нав вориди як соли дигари умр мешаванд. Ва мегӯем: Хуҷастаю фархунда бод қадами Наврўз бар диёри нозанинамон Тоҷикистон!
Зи кӯйи ёр меояд насими боди наврӯзӣ,
Дўстӣ ва рафоқати Абдурраҳмони Ҷомӣ ва Алишер Навоӣ, шеърҳои шоирони машҳури тоҷики асри XV – Хоҷа Масъуди Қумӣ, Камолиддин Биноӣ, Амир Суҳайлӣ, Мавлоно Нодирӣ, Ҳилолӣ, Осафӣ, Соғарӣ, Мавлоно Субҳӣ, Саид Ҳасани Ардашер, Ҳофизи Ёрӣ ва дигарон аз ҳамсўҳбатони Навоӣ буданд, низ дар мавридҳои алоҳида дар ҳаққи шоирию фозилӣ ва илтифоту ғамхориҳои Навоӣ суханҳои нек гуфтаанд ва баъзе аз онҳо дар тавсифи ў шеърҳо навиштаанд, ки намунаи барҷастаи дўстӣ ва бародарӣ, меҳру муҳаббати байниҳамдигарии халқҳои тоҷик ва ўзбек мебошанд.
