Оқибати зиндагӣ бозгашт аст, бозгашт ба сӯйи Парвардигоре, ки офарид.
Ва чораи дигаре нест, инсони омада бояд баргардад.
Зиндагӣ ба сони сафарест аз диёр ба диёре ва сафаркарда бояд ба маконаш бозгардад.
Аммо аз рафтагон ёдҳои ширине боқӣ мемонанд ва ин ёдҳо ҳастанд, ки бозмондагонро зинда медоранд.
Ин ёдҳо ҳастанд, ки гумон мекунем он азизи
Даъват ба китоб ва китобхона. Ин миллат бояд як бори дигар руҷуъ ба китоб кунад, зеро наҷот аз ҳар гирифтории маънавӣ маҳз дар мутолиаи китоб аст.
Китоб аст ҳамдами дерин дар вақтҳои дармондагии маънавӣ, китоб аст рушангари роҳи торик, китоб аст беҳтарин рафиқи танҳоӣ.
Ва куҷо бояд онро ҷуст? Ин китоб аст, ки хона дорад ва номи он КИТОБХОНА аст!
Суқроти ҳаким фармуда: “Ҷомеа замоне ҳикмат ва саодат меёбад, ки мутолиа кори ҳамарӯзааш бошад”.