Таҳти ин унвон дар Муассисаи давлатии Китобхонаи миллии Тоҷикистон бо ибтикори шуъбаи кӯдакон ва наврасон чорабинии фарҳангӣ-фароғатӣ баргузор гардид.
Чорабиниро муовини директори муассиса Ҷалолиддин Нурзода ифтитоҳ намуда, ҳозириниро ба фарорасии Наврӯзи ҷаҳонӣ – иди
Зиндагӣ. Яъне чӣ? Солҳои тўлонист, ки инсонҳо, бахусус ашхоси мутафаккир дар бораи сарфаҳм рафтан ба маъно ва муҳтавои ин вожа ва ин падида фикр мекунанду андеша меронанд. Аммо ҷавобҳо ва хулосабарориҳо гуногунанду қонеънакунанда. Чунки зиндагӣ худ як муамоест сарбаста ва дорои ҳазорҳо паҳлў.
Зиндагӣ он аст, ки ҳар як инсон дар куҷое, ки хоҳад ва ти тавре, ки хоҳад бипўшад. Албатта, дар чаҳорчўби қонунҳои ҷории кишварию байналмилалӣ. Аммо ин тарзи зиндагӣ, ки бо маънои томаш зиндагии воқеӣ аст, ба
теъдоди хеле кам андар ками инсонҳо муяссар мегардад.
