адабиёт доир ба фарҳанг

Алочабофӣ дар Феҳристи миллии фарҳанги ғайримоддӣ дар бахши касбу ҳунарҳо таҳти рақами Е037 бақайд гирифта шудааст.

Алочабофӣ дар бисёр шаҳрҳои тоҷикнишини Осиёи Марказӣ, аз ҷумла дар Хуҷанд, Самарқанд, Бухоро, Ҳисор (Қаратоғ), Кўлоб ва дигар шаҳрҳо маълум буд. Дар Осиёи Марказӣ алоча ба номҳои зебак, фарангӣ ва абрешимӣ маълум аст. Алочае, ки тору пудаш аз ресмони маҳаллӣ таҳия мешуд, зебак ном дошт. Алочае, ки аз ресмони аврупоӣ бофта мешуд, фарангӣ ва оне, ки аз абрешиму ресмон буд – алочаи абрешимӣ номида мешуд. Алоча матои раҳдори рангоранг ва дорои нақшу нигори мураккабу реза мебошад. Нақши алоча аз роҳҳои ҳаррангаи қабуд, сабз, сиёҳ, сурх ва зард таркиб меёбад. Нақшҳои он «миттӣ», «мушку зафар»

Ба истиқболи рӯзи сенамои тоҷик Шуъбаи адабиёт доир ба фарҳанг ва ҳунари Китобхонаи миллӣ намоиши китоб ташкил кард. Аксари ин китобҳо пажуҳишӣ буда, дар солҳои мухталиф интишор ёфтаанд.

Хонандагону пажуҳишгарон метавонанд аз Шуъбаи адабиёт доир ба фарҳанг ва ҳунар оид ба сайри таърихии сенамои тоҷик, беҳтарин ҳунармандони кино, филмҳои солҳои гуногун ва

Ҳафтае, ки гузашт дар матбуоти кишвар як силсила хабару мақолаҳои ҷолибу хонданӣ аз ҳаёти фарҳангии мамлакат интишор ёфтанд.

Ҳафтаи гузашта расонаҳои мамлакат дар бораи баргузории нахустин Фестивали байналмилалии Шашмақом дар шаҳри Конибодом, Рўзҳои фарҳанги федератсияи Русия дар Тоҷикистон, назорат ва риояи Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи танзими расму анъана ва ҷашну

Ҳар сол бо сад дарду алам дар ин рӯз аз ӯ ёд мекунем. Ва чиҳил сол аст, ки зодрӯзаш бе ӯ мегузарад. Чиҳил сол аст, ки дар сӯги ӯ менависанд ва ин чиҳил сол захми набудани ӯ дар қалби ҳаводорони санъати асил шифо наёфт. Имрӯз ҳам дар сӯгаш сухан мегӯем, имрӯз ёди ӯ мекунем. Ва ҳамин гуна солҳову даҳсолаҳо дар ёду хотири миллат Маҳмуди Воҳид 38-сола боқӣ мемонад. Зиндаёд Одина Ҳошим гуфта: «Маҳмудҷон ҷуз хизмати халқу диёр фикри дигаре надошт. Ҳама вуҷуди ў санъат буд. Ў як рукни хеле 

Дар Шуъбаи адабиёт доир ба фарҳанг ва ҳунари Китобхонаи миллӣ матни зиёда аз 3000 пйеса ва намоишномаҳои дар солҳои гуногун навиштаи драматургони тоҷик маҳфуз аст. Умри баъзе аз ин пйесаҳо бештар аз 60 сол мебошад.

Санъати театр аз ҳунарҳои зебоест ҳамчун шодӣ, хушбахтии бебозгашт, хандаи дар лаб шикаста, насими форами даргузар, ки дар қалбҳо ҳаяҷони ширине бедор мекунад. Санъаткори ҳақиқӣ бо нишон

Хоҳам эй, пардасози шоиста,
Парда то парда ҳамчу гулдаста.
З-устухони сафеди ман бошад,
Дастаи торат устухонбаста.

Чор мисраъ аз соядасти Бозор Собир ба ҳунарманди маъруф Ҷӯрабек Мурод. Ҷӯрабек Мурод касе нест, ки ба ошноӣ ниёз дошта бошад. Ин марди ҳунар муддати зиёд аз панҷоҳ сол аст, ки миёни мардум шуҳрат дорад ва имрӯз ҳам аз он