Бо фарорасии баҳори нозанин чанд рўзи охир кишвари зебоманзари моро як руҳияи баланди ифтихору сарфарозӣ аз истиқболи ҷашни бузурги аҷдодӣ – Наврўзи оламафрўз фаро гирифтааст ва аз ҳар гўшаю канор, ҳар хонадони соҳибиқболи он садои ин ҷашни зиндагисоз ҳамҷуриву ҳамнавоӣ доранд, ба гўш мерасад. Воқеан, Наврўз ба ҳама шодиву хурсандиҳо шоиставу арзанда аст, зеро бузургони мо фармуданд, ки «Ҳар кас талаби Наврўз кунад, ба хуррамиву ободӣ ва шодиву
Садорат ва кулли кормандони Китобхонаи миллии Тоҷикистон ба смутаххасиси пешбари Шуъбаи нигаҳдории китоб Гулов Сайидмумин ҷиҳати даргузашти нобаҳангоми МОДАРАШ тасаллият арз мекунад.
Ба марҳум аз даргоҳи Холиқи якто Биҳишти барин ва ба бозмондагонаш сабри ҷамил мехоҳад.
Мо аз Худоем ва ба сӯйи Ӯ бармегардем!